Het lijkt er op dat de zomer voorbij is. Ik krijg vanuit Nederland nog foto’s van mensen in bikini… maar dat is hier niet meer het geval. Het wordt kouder… laatst al een keer 4 graden ’s ochtends (dan nog wel 18 graden ’s middags – de verschillen binnen de dag zijn groot). Maar het zal niet zo lang meer duren totdat het gaat vriezen, vrees ik. In het kader van de voorbereiding op de winter gingen Pranav en ik een soort kou-experiment doen. Hij is geslaagd, ik niet.

Cryotherapy

Afgelopen woensdag kwam Pranav met iets nieuws aanzetten: of ik wist wat ‘cryotherapy’ is. Eh, ‘is dat niet dat ze je invriezen na je dood om dan tig jaar later weer op te kalefateren?’ (nee, dat is cryogenetics. OK.) Nee, cryotherapy is een soort kou-behandeling, in de sportschool. Stel je een soort dikke stoomcabine voor waar ze ontzettend koude (droge) lucht door heen laten stromen. Je hoofd steekt er aan de bovenkant uit. En je staat dan twee en halve minuut in je ondergoed in vreselijk koude lucht. En dan is het klaar.

Zou goed moeten zijn voor de doorbloeding, voor je hartritme, je zou er beter door gaan slapen, je verbrandt er schijnbaar 500 calorieen mee (in twee en halve minuut!), het vermindert spierpijn en is dus goed tegen nek- en rugpijn, en het zou zwellingen verminderen. Een hele waslijst met voordelen dus. Pranav heeft nog steeds last van een dikke knie na zijn operatie begin dit jaar, en ik heb tegenwoordig weer last van een stijve nek (en ik slaap ook niet goed). Dus… laten we het maar proberen. De eerste keer zou gratis zijn (normaal 40 tot 50 dollar per keer). Dus na het werk, en voor het avondeten, zijn Pranav en ik naar de sportschool gegaan voor een Cryotherapy-probeersel-sessie.

De stoomcabine voor cryotherapy

Ik eerst

Normaal gesproken zou ik eerst mijn-zus-de-fysiotherapeut-tevens-osteopaat-in-opleiding vragen of zij dit herkent en aanraadt. Maar goed, het was een beetje een impulsief idee, dus daar was geen tijd voor. En het leek mij ergens nog wel logisch ook: een wisseldouche met koud/warm water helpt normaal ook voor de doorbloeding, dus wat kan er fout gaan. En ze gaan altijd bij bosjes het koude water in voor de nieuwjaarsduik, en in Siberie springen ze zo het ijswater in.

Van te voren had ik een filmpje gezien met lachende mensen in een soort stoomcabine (jaja, ik weet het, marketing), het leek allemaal prima. Vooruit met de geit. Het idee was eerst inschrijven (met tig keer aankruisen dat je ziekte X niet hebt), daarna omkleden (je gaat er in badjas en sokken in), en vervolgens ga je de cabine in. Dan de badjas uit, en dan begint de koude lucht te stromen en de tijd af te tellen. Toen pas vroeg ik hoe koud het eigenlijk zou zijn… Maar liefst min 110 (!!!) (echt, minus honderdtien graden) celcius! What the … Nou ja. Het zal wel goed zijn!

En het is koud daarbinnen!

Ik in mijn eerste halve minuut in de cryotherapy cabine (en kreeg al snel een rode neus van de kou!)

En, hielp het? 

Ik stapte dus in de cabine… De begeleider van de sportschool (Valerie, tevens werkzaam op een ambulance) en Pranav stonden erbij. Je kunt gewoon met elkaar praten gedurende de twee en halve minuut. Gelukkig maar, want het was echt gruwelijk koud, en die afleiding was erg nodig. Rillingen… brr… koud zeg. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment nog een minuut te gaan had. Ik weet ook nog dat ik toen ging aftellen. ‘Zestig’, ‘negenenvijftig’ … Het was echt heel, heel erg koud. Het volgende moment was ik al klaar. Ik kreeg mijn badjas weer terug en stapte er uit.

Maar het was wel raar. Pranav zei eerst, handen op z’n hoofd in halve paniek, ‘Oh dit had ik niet moeten zien…’ (waarom in godsnaam?). En Valerie en Pranav vroegen me herhaaldelijk ‘Gaat alles goed?’ ‘Ja hoor prima’. En toen herinnerde ik me zwakjes dat ik ook de onderkant van de stoomcabine had gezien. Hmm… hoe kan dat… En ik kon me ook niet herinneren dat ik de nul heb gehaald bij het aftellen… ‘Did I faint perhaps? Ben ik soms flauwgevallen?’ vroeg ik. ‘Eh, ja… nogal!’ Goh. Ik had de rit niet eens uitgezeten. Ergens tussen negenenvijftig en veertig seconden te gaan ben ik flauwgevallen en hebben ze op de rode knop gedrukt. En dat heb ik allemaal niet meegekregen. Wat een afgang…!

Ik ben echt een watje

Nadat ik uit die stoomcabine stapte kreeg ik meteen ontzettende rugpijn en een korte, maar zeer intensieve hoofdpijn. Dat is natuurlijk van de combinatie flauwvallen en kou. Dat ging op zich wel weer snel over, dus ja, het ging weer prima. Nu val ik wel vaker flauw, dus ik weet hoe het werkt. Dit ging alleen echt ontzettend veel sneller, ik had het zelf niet eens door… Uit ervaring weet ik dat het er voor omstanders enger uitziet dan voor mij (ik ben immers niet bij bewustzijn), en die kunnen er aardig van schrikken. Zo ook Pranav (moest ie maar niet met het idee komen). Ik kon Valerie enigszins geruststellen door haar te laten weten dat ik wel vaker flauwval (maar dat stond nou net niet op haar lange lijst van ziektes die ik vooraf moest invullen!).

Pranav hield het wel goed vol in de cabine, hij had alleen last van koude vingers. Hij zei achteraf, ‘joh, jij komt uit een veel noordelijker land dan ik, jij moet daar toch tegen kunnen?’ Schijnbaar niet. Ik heb niet voor niets altijd extra dekentjes en pantoffels en hete thee en dikke truien. Ja, ik houd van skieen, maar wel goed ingepakt! En of ik nu goed heb geslapen die avond, zoals beloofd? Niet bepaald. Twintig keer wakker. Pranav ook niet (en die slaapt normaal prima, zegt ie). En ik heb nog steeds mijn nekpijn…

Kortom, Ik sla deze attractie even over!