Zaterdagochtend zou ik een proefrit maken in de Mazda3 – uitvoering Grand Touring. Toen ik aankwam bleek dat ik was goedgekeurd voor financiering, wel op voorbehoud van een hele dikke aanbetaling. Fijn zo.

Proefrit

Schijnbaar heb ik een lange proefrit gemaakt. De kerel die met me mee was vroeg me “wil je de berg op of wil je vlak rijden?” Eh… allebei natuurlijk, hoe kun je anders een auto testen. Ik ben eerst naar Pine Grove Mills gereden, dat is een serieuze heuvel met goeie bochten. En als je boven bent, heb je een supermooi uitzicht over de vallei, maar dat had niets met de auto te maken, natuurlijk. Na het testen van de auto in de bochten heb ik ook nog even over het vlakke gereden en daar de auto getest. Daarna ook nog een stukje snelweg – want je moet wel weten of de auto stabiel is op ‘hoge’ snelheden.

Overigens, dat ‘hoge’ staat tussen aanhalingstekens. De maximumsnelheid hier in Pennsylvania, en dat ook nog niet eens overal op de snelwegen, is 65 mijl per uur (slechts 104 km per uur). En op de meest stukken mag je niet eens 65 mijl per uur… Heel erg jammer. De doorsnee Pennsylvania-auto rijdt als een slak…  Dan moet je eerlijk gezegd ook geen tig PK onder je motorkap hebben, want je kunt er toch niets mee.

Autokennis

Nu heb ik in de afgelopen jaren best wat verschillende auto’s gereden (mede dankzij de lease-auto’s tijdens mijn consulting periode), en weet ik inmiddels wat ik belangrijk vind in een auto. En ja, ik kan ook ‘with a stick’ (een handgeschakelde auto) rijden, dat is vrij ongehoord hier. En ik heb het idee dat de doorsnee Amerikaan (zeker Amerikaanse vrouw) niet veel autotechnische kennis heeft. In ieder geval, de autoverkopers waren verbaasd toen ze mij hoorden.

Details over de auto: het is een versie die een wat uitgebreidere uitrusting heeft zoals (nep-)leren bekleding, parkeersensoren en achteruitrijdcamera, navigatie, zonnedak, verwarmde stoelen en buitenspiegels, en meer van dat soort dingen. Er zit een 2.0 liter motor in, 4 cilinders, met 155 pk. O ja, hij is zilvergrijs (zal even wennen zijn, een keertje niet een rode auto…).

Onderhandeling

Na de goede proefrit begon de onderhandeling. Bij dat soort belangrijke dingen (huis, verbouwing, keuken, barbecue, auto) zit Michiel altijd wel ergens via What’s App of Skype in de buurt, en geeft dan z’n zegen over de volgende grote aankoop. Maar goed, dit is Amerika, en onderhandelingen gaan hier een beetje anders dan in Nederland. Auto’s zijn hier ook niet zo duur… Nu heeft collega Pranav ook een auto gekocht twee jaar terug en hij doet onderzoek naar bargaining (onderhandelen). En hij zat destijds in een vergelijkbare situatie: weinig credit history. Het onderhandelen een stuk handiger met twee hulplijnen onder de knop. En de avond ervoor had ik een crash-cursus onderhandelen-in-Amerika gehad. Bij te hoge prijzen/te hoge rentes:

1. Be STRONG.
2. Say NO.
3. Walk AWAY.

(Dank je, Lindsey!) Dankzij Pranav kwam ik er achter wat de inkoopprijs van de auto voor de dealer was, zodat ik een beetje wist wat voor marge de dealer heeft – en wat ik eraf kon praten. Uiteindelijk kwamen we ondanks mijn weerstand (en waarschijnlijk dankzij mijn enthousiasme) wel tot een overeenkomst.

Naar de DMV

Afgelopen donderdag was ik bij de DMV vanwege het theorie-rijbewijs. Nu had ik voor het kopen van die auto een aantal dingen nodig:

1. Autoverzekering. Zonder verzekering mag ik niet wegrijden. Ik heb dus ter plekke een autoverzekering geregeld.
2. Loonstrookjes. Die had ik natuurlijk niet bij me – ik heb geen printer – en dus mocht ik die bij de autodealer downloaden en printen.
3. Visa-papieren. Natuurlijk. Ik moet altijd mijn visa papieren bij me hebben…
4. Mijn learner’s permit rijbewijs.
5. Pennsylvania Photo-ID. Waarom in godsnaam? Ik heb toch een paspoort? Maar goed, ik had ‘m nodig… Ik was op de fiets naar de autodealer gegaan, en ze geloofden niet echt dat ik helemaal naar Pleasant Gap zou fietsen. Dus heeft een werknemer van de dealer me naar de DMV gereden (nadat ze me naar India Pavillion voor een lunch met Jessica, Peter en Pranav me gebracht). Wat een luxe. Ze wilden me wel heel graag die auto verkopen!

Auto meteen mee

Uiteindelijk was ik rond half 5 klaar en kreeg ik de nieuwe auto meteen mee. De dealer had ondertussen de auto helemaal schoongemaakt: “It will look like a million bucks”. Bij ‘overdracht’ zag ik dat ze de vlek die op de bekleding van het dak zat wel heel erg ruw hadden weggehaald – de hele bekleding was verruwd. Daar nam ik geen genoegen mee – dat deel wordt dus vervangen. Daardoor begon ik kritisch te kijken en zag ik twee krasjes op de lak. Die ook worden gefixed. Grappig – ik bleek een moeilijke klant NA de onderhandelingen 🙂 Uiteindelijk hebben mijn fiets ook nog netjes thuisgebracht.

Hoe dan ook, ik krijg wel after-sales service van ze!

De kont van de nieuwe Mazda3

En dit is ‘m ook geworden! Mazda3 – de nieuwe aanwinst.