In Valencia gebeurde er een hoop. Ik heb een hoop mensen gezien die ik al jaren niet meer had gezien, dat was gezellig. Ik heb heel veel kunnen bijkletsen met mensen uit Tilburg, uit Duitsland, uit Belgie, en ook hier en daar uit Amerika. Toen was er natuurlijk nog de McKinsey wedstrijd, en de terugreis. En die laatsten gingen (uiteraard) mis.

Op het terras op de campus van de universiteit van Valencia

EMAC – McKinsey Marketing Dissertatie wedstrijd

Samen met twee anderen was ik genomineerd voor de EMAC – McKinsey Marketing Dissertatie wedstrijd. Ik moest mijn stuk eerst nog vrijdags presenteren (en daar moest ik woensdag en donderdag nog voor voorbereiden – gegeven dat ik daar de week ervoor door al die visum issues nog geen tijd voor gehad had…). Mijn presentatie ging goed, erg goed zelfs, iedereen die ik sprak was onder de indruk en dacht dat ik er met de hoofdprijs vandoor zou gaan. De andere kandidaten waren ook best goed, maar ik kreeg het gevoel dat ik ze ‘kon hebben’ (en dat gebeurt niet vaak).

EMAC presentatie

‘s Middags was de award ceremony, en werd de prijs aangekondigd. Helaas (echt helaas) kreeg ik de derde prijs (van drie). Waarom? Twee redenen:

1. in mijn onderzoek had ik de traditionele theorie niet aangehaald. Maar: die theorie werkt helemaal niet in ons geval, het is een heel andere context. Beetje jammer: de voorzitter van de jury heeft papers in die traditionele theorie – en die wil niet dat ik in zijn domein ga prutsen.
2. mijn onderzoek zou te sterke, te controversiele resultaten hebben. De voorzitter van de jury ‘gelooft mijn resultaten niet’, er zou wat met mijn data of mijn analyse aan de hand zijn. Alsof ik de analyse niet goed heb uitgevoerd of de boel zou hebben lopen flessen.

Die twee redenen zijn totaal onterecht. Had ik commentaar gekregen over iets dat echt verkeerd zit in mijn onderzoek was ik niet totaal pissig geweest, maar nu dus wel. De voorzitter van de jury wil zijn terein verdedigen. Ik stond helemaal paf van het redenen, die mij en plein public werden gegeven. Ik heb me nog wel verdedigd, maar volgens de jury ‘was er nu niets meer aan te doen’.

Galadiner

Ik was er na alle visum-, paspoort-, post-, notaris-, en McKinsey ellende helemaal klaar mee. Op het galadiner wilde ik graag met mijn Tilburgse vrienden aan tafel zitten. Maar ja, ik moest aan de tafel van de McKinsey mensen zitten… Balen.

Het galadiner vond plaats in de grote, witte, architectureel hoogstaande gebouwen van de ‘City of Arts and Sciences’ – dat was zeer tof. Ook het feestje daarna vond plaats in dat gebouw, ergens buiten. Super leuk… en aangezien ik wel aan een borrel toe was, was het bijna vier uur voordat ik terug in het hotel was.

City of Arts and Sciences

City of Arts and Sciences

Galadiner

De vlucht terug

En toen de vlucht terug. Ik moest om tien uur uur uit bed, want ik moest om half elf naar het vliegveld. Wat een drama… Ik heb weer van alles geleerd. Ten eerste, ik weet dat ik geen gin moet drinken, wat Duitsers ook zeggen (‘krijg je geen kater van’… nou, ik wel). Ten tweede, ik weet dat ik meer dan vijf uur moet slapen voordat ik ga vliegen. Vier uur slapen is gewoon niet genoeg. Ten derde, met een kater moet je niet gaan vliegen, want als zo’n vliegtuig opstijgt komt je maag omhoog, en dat is geen prettige combinatie. Ten vierde, ik moet niet over Charles de Gaulle in Parijs vliegen. Het schiet werkelijk niet op. Lang eind lopen… ik was de laatste die het vliegtuig instapte. Nadat ik uiteraard weer voldoende issues met mijn visum had gehad.

Koffer kwijt

En natuurlijk was ook mijn koffer kwijtgeraakt op Charles de Gaulle in Parijs, bleek toen ik op het vliegveld in Philadelphia aankwam. Natuurlijk. Kan er ook nog wel bij. Pff…. Eerst een uur wachten. Daarna formulier invullen, en dan maar wachten.

Geen huurauto…

En toen had ik ook nog eens de grootste moeite met het vinden van een huurauto, dat kostte me nog eens anderhalf uur tijd. De huurauto’s zijn namelijk niet makkelijk op een rijtje naast elkaar te vinden, nee…. Ik moest voor elke toko apart met een shuttle van het vliegveld naar de huurcentrale worden gebracht. Om vervolgens drie keer ‘nee, de auto’s zijn op’ te horen (‘wat?!’) en weer terug te moeten, op naar de volgende shuttle. Uiteindelijk had ik pas beet bij de vierde. En zat ik om half negen plaatselijke tijd (half drie ‘s nachts Nederlands/Spaanse tijd) in de auto.

Uiteraard reed ik nog verkeerd bij Harrisburg, viel mijn telefoon uit en kostte de terugweg nog eens 25 minuten langer. Uiteindelijk duurde het drie en half uur voordat ik in State College was. En toen was het twaalf uur ‘s nachts plaatselijke tijd voordat ik thuis kwam. Helemaal gebroken, trillend van de slaap, en met mijn biologische klok op zes uur ‘s ochtends (en dat na een nacht van vijf uur slapen).

En nu?

Nu nog even wachten tot mijn koffer weer in State College is (die staat nog in Parijs). Hopelijk is ie terug voordat ik woensdag vertrek naar de Marketing Science conferentie in Atlanta, Georgia. En de rest, ach… komen we wel weer overheen.