Ik ben maandag na alle hectiek over mijn paspoort en mijn visum goed aangekomen in Valencia. Ik ben er (met Michiel) een paar jaar geleden ook al eens geweest, en dat maakt het toch makkelijker. Ik weet hoe het openbaar vervoer werkt, ik weet hoe de stad in elkaar steekt… en ik liep dan ook in 1 streep van metrohalte naar hotel toe. Mooi!

Uitrusten

Ik kwam om kwart over acht in het hotel aan, en ik ben vrijwel met Anne gaan eten. Eventje uitblazen onder het genot van wat tapas en sangria, in de zwoele avondwarmte van Valencia. Heerlijk, even ontspannen… Wat was ik daar aan toe! De volgende ochtend heb ik eerst uitgeslapen. En lang ook. Van zondag op maandag had ik niet geslapen, dus ik had wat in te halen…

Tapas in Valencia

Netwerkproblemen

‘s Middags ben ik even door het oude centrum gelopen – wat zijn Europese steden toch mooi, en wat houd ik schijnbaar van oude muren – en daarna ben ik op een terrasje gaan zitten. Eerst voor de lunch, maar eigenlijk ben ik alleen maar met werk bezig geweest. Ik heb namelijk sinds mijn vertrek uit State College geen netwerktoegang van de universiteit op mijn werklaptop (waarschijnlijk is dat nooit in orde geweest, maar heb ik dat nooit gemerkt). Een IT-er van Smeal kon me helpen, zei hij, ik moest alleen even een internetverbinding tot stand brengen. Gelukkig had ik van het hotel een soort mobiele router meegekregen: een wifi-ontvanger die een plaatselijk wifi signaal uitzendt.

Samen met Teamviewer, een programma waarmee iemand anders op je computer kan meekijken, heeft een IT-er het issue opgelost. Dat duurde dan wel weer 3 uur, het was niet eenvoudig. Had iets met de DNS-server te maken (en veel meer begrijp ik er niet van). Wat een techniek: met de laptop op een terras in Valencia, met een mobiele router, de IT-ers op Penn State aanpassingen laten doen op je systeem… En ondertussen emailen en aan het werk op je telefoon. Al met al ben ik er erg blij mee.

Een IT-er op Smeal lost mijn netwerkproblemen op dankzij een mobiele router

Openingsreceptie

Dinsdagavond was de openingsreceptie van de conferentie. Nu ben ik een keertje eerder op EMAC geweest, toen was ik net PhD student en toen kende ik geen hond… Nu was het echt een vrolijk feest van het weerzien van verschillende mensen die ik al tijden niet meer had gesproken. Mensen uit Groningen en Rotterdam, maar ook voormalige PhD studenten die ik destijds (in 2011) op het AMA Sheth Doctoral Consortium in Oklahoma heb ontmoet. Dat zijn echt vrienden voor het leven. Dan nog oud-collega’s uit Tilburg die inmiddels ergens anders zitten. En mensen die ik eerder op conferenties heb gezien.. Echt ontzettend leuk!

Valencia, zwoele zomeravonden…