Sohee… wat een dag. Ik ben er nog niet, maar uiteindelijk ben ik op weg naar Valencia, in Spanje. De vlag mag uit. Het is dan toch allemaal gelukt!

Naar het consulaat, eerst naar het consulaat!

Na een nacht van niet slapen, half wakker-half nachtmerries over hoe erg het allemaal kan lopen, om half zes uit bed gegaan. Michiel en ik sliepen bij mijn ouders, want ons eigen huis is nu helemaal leeg. Klaas en Linda waren zondag nog langsgeweest om de laatste zaken mee te nemen: grote planten, grasmaaier, wasmachine… Dus we moesten van zondag op maandag een logeerplek hebben (en dus weer een nieuw bed – de zevende in tien dagen tijd voor mij). Maar slapen lukte niet echt met alle stress rond het visum.

Maar goed, vroeg wakker betekent vroeg op weg naar het consulaat. Ik was er om vijf over acht – en zelfs toen stond er al een rij… Daar waar je normaal gesproken zonder afspraak helemaal niet binnenkomt, kreeg ik het toch voor elkaar. Immers, 10 dagen levertijd voor een visum is echt ongehoord. En ik had (gelukkig!) vrijdag contact gehad met het consulaat. Ze hadden geemailed: ‘your visa is not yet ready – check back with us on Monday’, en op basis van die laatste zin kwam ik binnen.

Voor je het consulaat binnenkomt moet je altijd door de security (lijkt een beetje op een vliegveld). Kon ik mij identificeren? “Nee, mijn paspoort ligt bij jullie.” Visum dan? “Nee, ook bij jullie, dat is nu net het probleem…” Bij het consulaat moet je normaal gesproken eerst naar iemand die je dossier bij elkaar vouwt. Ik had geen dossier. “Dat ligt al bij jullie… maar het duurt allemaal zo lang dat het terug komt.” Bij het volgende loket kreeg ik te horen: “Ik ga even navragen wat mogelijk is, ga maar even zitten.” (Tot zover goed nieuws, ik ben binnen zonder afspraak, en iemand onderneemt actie. Hoopvol).

Rond negen uur kreeg ik te horen “Je visum wordt nu in orde gemaakt, je kunt het over een uur afhalen.” Uiteindelijk was dat uiteraard nog een half uurtje later, maar om half elf, na 2.5 uur ‘voor de deur van het consulaat te hebben gelegen’, had ik mijn H1B visum en paspoort. Heb zelfs de aangetekende brief teruggekregen.

De noodoplossingen, zoals ‘noodpaspoort halen’, ‘vlucht naar Amerika omboeken’, ‘paspoort met DHL naar Valencia koerieren’, ‘paspoort naar Antwerpen brengen en met de partner van een collega meegeven’ hoeven dus allemaal niet. Ik ben echt heel erg opgelucht.

Vervolgens de notaris

En je verzint het niet, na mijn reis St. Jansklooster-Amsterdam moest ik ook nog naar Bunschoten. Want vandaag zou de overdracht van het huis zijn (om 15.00 uur, en dan zou ik al op Schiphol zijn, dus we zouden gebruikmaken van de volmacht die we in december hebben laten opstellen bij een notaris. Laat het nu zo zijn dat de notaris of de makelaar het origineel van die volmacht nu hebben kwijtgemaakt… (en ze wijzen naar elkaar, zeer kinderachtig, maar ontzettend lastig). Daardoor moest ik dus ECHT ook nog een nieuwe volmacht komen tekenen. Gelukkig maar dat ik mijn paspoort bij het consulaat meekreeg en niet nog een noodpaspoort moest laten maken, want anders had ik niet meer naar de notaris gekund. En dat had als consequentie gehad dat we het huis niet hadden kunnen verkopen.

Ik moet eerlijk zijn, ik was chagrijniger dan de donkerste donderwolk toen ik dat notariskantoor binnenkwam. Hoe heb je het nou, heb je maar 1 taak, het beheren van documenten, en dan gaat dat zelfs mis? En op mijn vraag: “Wat was nu de juridisch correcte oplossing geweest als ik (volgens het initiele plan) helemaal niet in Nederland was geweest in die geval, maar nog steeds in Amerika?” Het antwoord: “Dan had je naar de ambassade gemoeten.” Nu kregen wij pas dinsdagmiddag te horen dat de volmacht kwijt was. En zij denken dus dat je overal in Amerika zomaar naar de ambassade kunt? Dat is in mijn geval 5 uur rijden! En dat met een weekend, hemelvaart e.d. ertussen? Wat een onbenul. Wat een prutsers. Echt. Niet te geloven.

Ondertussen heb ik van Michiel begrepen dat het huis is verkocht. Ook zonder zijn paspoort (want dat ligt nog op het consulaat, natuurlijk!)

Sociaal hoogtepunt

Al met al heeft dit geklooi met visum, paspoort en volmacht mijn bezoek aan Nederland voor een groot deel verpest. Ik had graag meer familie en vrienden bezocht, maar omdat ik thuis moest blijven voor de aangetekende post (die nooit kwam) is dit niet gelukt. Voor degenen die ik deze ronde niet heb kunnen bezoeken en niet heb gezien (of maar heel kort): in december kom ik het inhalen. En dan ben ik ook een stuk gezelliger.

En dan nu: ‘kop in de wiend’

En dan nu, alle ergernis even vergeten, en op naar Valencia. Ik schrijf dit op Schiphol, dat betekent dat de huurauto goed is teruggebracht (ik zal ‘m missen), dat ik ben ingecheckt (zelfs met al die baggage) en dat ik door de security ben gekomen (met mijn paspoort!!). Ik kwam zojuist Jonne en Soulimane tegen op Schiphol… vanaf nu ga ik alleen maar aan EMAC en mijn presentatie denken.

En, knipoog naar Hendrieke, ‘actieve depressie’ oefenen (voor degenen die zicht nu zorgen maken: dit betekent gewoon je schouders actief naar beneden duwen. Is goed tegen de stress in de nek en schouders.