En dit keer liep ik ‘m niet voorbij. Voor diegenen die dit niet snappen: twee jaar geleden, na mijn half jaar in Austin, kwam Michiel naar Amerika. Toen ik ‘m op het vliegveld wilde ophalen, liep ik ‘m voorbij. Toen een ‘vreemde kerel’ mij aansprak met ‘Excuse me’ (met pet en zonnebril op) had ik niet door dat het Michiel was… en liep ik vervolgens weg om Michiel te gaan zoeken. Ai. Naast die vermomming (pet en zonnebril) was Michiel ook tig kilo’s afgevallen destijds… maar toch was het erg lullig voor me! Dat ging me deze keer in ieder geval niet gebeuren!

Op het vliegveld

Nu helpt het natuurlijk dat het vliegveld hier in State College ontzettend overzichtelijk is. Je parkeert voor de deur. Je komt binnen. De aankomst- en vertrekhal zijn dezelfde. Er is maar een bagageband. En er landt maar een vliegtuig tegelijk. Het mooiste: als je via internet de vluchttracker volgt, kun je precies uitrekenen hoe laat je op pad moet. Zo zag ik om twintig over vier – toen was ik nog op de business school – dat Michiel’s vliegtuig een kwartier eerder zou landen. Ik dus snel op de fiets naar huis, en vervolgens snel in de auto naar het vliegveld. Onderweg zag ik Michiel’s vliegtuig landen. In de tijd die het kostte om uit te stappen kon ik precies naar het vliegveld rijden, parkeren en naar de aankomsthal lopen. Vervolgens heb ik Michiel opgehaald, hebben we z’n koffer van de band getrokken en zijn we naar de auto gelopen. Ik was nog geen 13 minuten geparkeerd.

Het vliegveld van State College

En nee, ik ben ‘m niet voorbij gelopen!

Michiel’s vlucht ging prima

De vlucht ging prima. Gelukkig maar. Ik had Michiel nog wel met een potentieel probleem opgezadeld, bleek. Want hij heeft spullen voor mij meegenomen. Niet alleen mijn zomerjurkjes en twee paar laarsjes, nee, ik had ook nog om een grote verzameling ibuprofen, vitamines, een flesje anijsspiritus, aardappelschilmesjes, twee zakken drop, en tien verpakkingen bouillonblokjes gevraagd. En nu werd Michiel precies in Detroit (waar hij de Verenigde Staten binnenkwam) er uit gepikt voor een controle op agrarische producten. Eerlijk – als Nederlander op stap, met honderden bouillonblokjes in je bagage, samen met mesjes en een lading pillen… leg dat maar eens uit! Gelukkig (voor mij) mocht ie alles meenemen, maar het werd allemaal wel grondig bestudeerd!

Trivia!!

Tien minuten later al waren we al thuis (wat een weelde, wat een weelde!). Maar ja, het is donderdag vandaag, en dat betekent Trivia! Dus nadat Michiel z’n spullen had uitgepakt en gedoucht had, en ik mijn vers aangekomen voorraad een plekje had gekregen, zijn we naar de Rathskeller gegaan voor mijn wekelijkse dosis pubquiz (trivia). Het was weer gezellig. Peter, Pranav en Chris waren er ook. We hebben in de Rathskeller gegeten (net zoals ik altijd doe op donderdag).

Vorige week zag ik opeens een student van mij een antwoord inleveren bij Trivia-Steve. Dat was raar – een van mijn studenten op Trivia? En inderdaad, vanmiddag tijdens de MarkStrat simulatie werd mij gevraagd: “Professor Slot, will you be at Trivia tonight at the Rathskeller again?” Ja, wat zeg je dan? Inderdaad, ik ben er vanavond, jij ook? En wat gebeurt er? Wij waren met een team van 5 man (vorige week 6), en zij maar met 2 (hun andere teamlid was ook een student van me…). Ze gebruikten nota bene hun MarkStrat teamnaam – Tigers – hoe ‘embarrassing’ is dat! En helemaal als ze verdorie ook nog eens tweede worden, en wij ergens onderaan bungelen 🙂 Nee hoor, het is ze van harte gegund, zij zijn hartstikke blij met 10-15 dollar aan ‘prijzengeld’, zij kunnen het goed gebruiken!

Nu is Michiel moe

Na Trivia – hij deed goed mee en had een paar antwoorden goed – zijn we naar huis gegaan. Michiel is vanochtend erg vroeg uit bed gegaan (half zes) en ligt nu Nederlandse tijd om 4 uur in bed, vanwege het tijdverschil. Dan mag je even moe zijn. Snap ik helemaal. En aangezien ik afgelopen nacht ook ontzettend slecht heb geslapen (slaapwandelen….!) lig ik er nu naast en kijken we morgen wel weer verder.