Als je in State College woont, zijn de Niagara Falls relatief dichtbij. Alsnog drie-en-half uur rijden (vanuit Leusden zit je dan in Noord-Frankrijk), maar dat is hier relatief gezien ‘peanuts’. En dus zijn we gisteren naar de Niagara Falls gereden, en ook nog weer terug. We vertrokken om 8 uur ’s ochtends. Het was een intensieve maar supertoffe dag.

Het gezelschap

Ik ben nieuw in State College, en om een beetje een sociaal leven op te bouwen heb ik mezelf voorgenomen om ‘ja’ te zeggen als mensen me vragen om ergens heen te gaan. Dus toen Manuel (Many, komt uit Argentinië) me voorstelde om mee te gaan met zijn vrienden naar de Niagara Falls heb ik ingestemd. Niet alleen wil ik graag mensen leren kennen, ook ben ik gek op de natuur.

Ik, Mike, Rebecca, Jari en Many

Verder waren er ook nog Mike (een PhD student engineering/techniek) – die vijf huizen verderop blijkt te wonen, en Jari (ook een PhD student engineering/techniek) – woont verderop en de wijk. Mike had ook zijn aanstaande vriendin (dat hoopt ie tenminste) meegenomen: Rebecca, een PhD studente structurele geologie (zij bestudeert aardlagen). Met z’n vijven in een felblauwe Ford Fiësta, hartstikke gezellig!

Bevroren watervallen

Nu heb ik de Niagara Falls al eens eerder gezien. De eerste keer was in 1997, toen ik op uitwisseling naar Canada was. Dan zie je de watervallen van een afstand, en omdat er een natuurpark achter de watervallen zit (aan de Amerikaanse kant, dus) krijg je vanaf de Canadese kant typisch hele mooie foto’s. Afgelopen april zijn Michiel en ik ook bij de watervallen geweest. Dan kijk je naar Canada, en daar wordt het uitzicht een beetje bedorven door hotels, casino’s, en andere betonnen gebouwen met allemaal neonreclame er op. Maar je kunt aan de Amerikaanse kant wel weer heel dichtbij komen. Helaas was er in april de “Maid of the Mist” (boot waarmee je naar de watervallen kunt varen) niet operationeel. En dat was nu ook weer het geval (ergens logisch, veel te koud).

Het speciale aan deze trip: de Niagara Falls zijn vanwege de strenge winter deels bevroren. Dat gebeurt niet elke winter. Niet alle watervallen waren bevroren, alleen de middelste delen van de Bridal Veil falls (bruidssluier watervallen). Dat geeft wel een heel gletsjer-achtige, blauwe kleur aan de watervallen. Schitterend, ontzettend indrukwekkend!

Het middelste deel van de watervallen is bevroren

Horseshoe Falls

Bridal Veil Falls, middelste stuk is bevroren

Wat Michiel en ik in april niet wisten, is dat er een heel park achter de watervallen zit. Je kunt dus over de rivier – die naar de watervallen leidt – lopen via brugjes en eilandjes. Dat is best even een eindje lopen. En zeker gisteren: er lag zo’n 25-30 centimeter verse sneeuw, dat maakte de wandeltocht spannend!

Fondue in de sneeuw

Iedereen had wat te snacken meegenomen. Ik had fruit mee, en Jari had zelfs koekjes gebakken. En werkelijk, zonder te overdrijven, dit zijn echt de lekkerste koekjes OOIT. Met dadels, kokos, havermout, kaneel… ik heb er werkelijk veel te veel van gegeten, maar oei… zalig! Many had een verrassing voor ons voorbereid, hij deed er erg geheimzinnig over. Maar toen we uiteindelijk bij “Goat Island” waren (dat is een eiland in de rivier voor de waterval), zei hij dat het feest niet doorging: hij was een pan vergeten mee te nemen. Zijn plan was namelijk om te fonduen – hij had aan alles gedacht, brander, saus, melk, fonduevorken, fruit, maar geen pannetje. Uiteindelijk zijn we creatief gaan nadenken en zijn we in een souvenirwinkel terecht gekomen. Soms hebben ze daar metalen kopjes, zou toch kunnen? Wij naar binnen. Rick, de store manager, kwam met het lumineuze idee om een hondevoer-bak te gebruiken (een “dogdish”) als pannetje. Briljant!! Rick, you saved the day! En zo konden we toch nog in 25 centimeter sneeuw fonduen.

Fondue – met hondevoerbak als pan – in de sneeuw

Nu was ik (by far) de oudste in het gezelschap – Rebecca is 22 (en ik niet meer). En boys will be boys, en 25 centimeter sneeuw is niet te weerstaan voor die gasten. Gevolg: sneeuwballengevechten, elkaar omduwen, en sneeuwpoppen maken (twee zelfs, die laatste was meer dan twee meter hoog!).

Zonder Michiel is het maar koud hier!

Onze eerste sneeuwpop

Onze enorme tweede sneeuwpop!

Terugweg: eten in Hill-billy-land

Op de terugweg zijn we voor het avondeten ergens wezen eten. We waren nog in de staat New York, ergens in de buurt van een dorpje in de middle of nowhere. Volgens Mike’s telefoon zou er ergens een pizzeria zitten. Wij de route volgen – kwamen we in een brandweerkazerne uit…! En we hadden honger! Uiteindelijk zijn we in een obscuur restaurant-hotel-bar-ding beland… Een barman met een kind op z’n arm, in John Deere shirt; z’n vriendin met een omtrek van drie meter in knalroze shirt en een joggingbroek en crocs eronder… de plaatselijke inwoners aan de bar en aan het biljart, een deel aan de bingo, tv aan… Heel opmerkelijk. Toen wij vijf binnenkwamen keer iedereen ons aan alsof we gek waren. Ik was zelf waarschijnlijk doorgereden, dan maar een McDonalds, maar dit soort stadjes is ook deel van Amerika! Uiteindelijk was de pizza goed te doen en hadden we weer brandstof om verder naar huis te rijden. Om half 1 lag ik in bed, moe maar voldaan!