Oei oei, wat is het koud hier deze dagen. Vorig jaar had ik recordkou te pakken. Toen werd me verteld ‘dit is een hele koude winter, dat is wel exceptioneel’. Nu heb ik weer zo’n koude winter, die de records van vorig jaar bijna verslaan. Hebben wij daar last van? Ja. Toch wel. En dan hebben we het niet over de energierekening!

Een bevroren vliegtuig

De vlucht naar San Antonio ging vroeg – en zou om half zes vertrekken. Dat lukte uiteindelijk niet, we zijn met een uur vertraging vertrokken, want het vliegtuig was ‘bevroren’ en moest eerst ontdooid worden. Duurde een uur! Dat gebeurt als het heel erg koud is…

Gesprongen leidingen in de verkeerstoren

De vlucht terug was bijna een ramp. Het stuk tussen State College en Washington DC was al een uitdaging door een mechanisch defect (een brandend lampje waardoor een monteur moest komen en wat voor een uur vertraging zorgde, weer terug naar de gate, vliegtuig uit, monteur erbij, vliegtuig weer in, nog een uur vertraging…). Maar toen ik eenmaal in Washington DC was, begon de echte ellende. De verkeerstoren had door de koude, kort nadat ik aankwam in DC, een gebarsten waterleiding, en werd daardoor geevacueerd. Op dat moment mochten er twee uur lang geen vliegtuig vertrekken of landen.

Op het moment dat mijn vlucht uiteindelijk weg mocht (leek het), om twintig voor een ’s nachts, moesten we eerst nog wachten op een schoonmaakploeg. Toen we na enen het vliegtuig in mochten stappen (ik zat vooraan en de deur ging maar niet dicht, en daar was het wel min twintig buiten!) moesten we weer eerst wachten totdat er een ploeg kwam die de koffers in kwam laadden. Dat duurde weer een dik uur. En toen was er inmiddels zoveel brandstof verbruikt door de kachels dat er eerst weer moest worden getankt. Uiteindelijk vlogen we pas om half drie ’s nachts weg – en dat had kwart over tien moeten zijn!

Toen ik aankwam om tien over drie ’s nachts in State College was het op dat moment min twintig, met een hele straffe wind, waardoor de gevoelstemperatuur bijna min veertig was. De aankomst in State College was ijs- en ijs- en ijskoud. Zo’n temperatuur doet echt pijn aan je huid, echt, verschrikkelijk! En als je dan uit Texas komt, waar het een dikke plus twintig was… nou… die zestig graden verschil gaat je niet in je koude kleren zitten!

Koud… min 24 Celcius… en dan moet er de ‘windchill’ nog overheen!

Bevroren afvoer thuis 

Nu hadden we al eens eerder de watertoevoer bevroren gehad. Maar nu was de afvoer bevroren: de afvoer onder onze douche (die is IN het huis…) bleek de volgende ochtend bevroren: het water liep niet weg. Nu blijkt dat het ventilatiekanaal van het toilet beneden dicht bij de afvoer van de douche zit. De koude lucht die van buiten het ventilatiekanaal inkruipt, heeft ervoor gezorgd dat de doucheafvoer bevroor… Nadat we er een kacheltje opgezet hebben, ontdooide de zwanenhals ook wel weer. Na een uurtje of vier hoorden we het water weer lopen. Ondertussen staat de kachel nu ook aan in de douche!

NB: Het is goed dat dit nu gebeurt: als we de guest bathroom klaar hebben, gaat Michiel met de master bathroom beginnen, en kan hij wat extra isolatie rond die afvoer aanbrengen.

Sneeuwschuiven

Dinsdag sneeuwde het ook nog eens. En was het heel erg koud (weer min twintig ’s ochtends). In plaats van ‘wollige’ sneeuw, is sneeuw met deze temperaturen hard bevroren, en zijn die sneeuwvlokken zowat scherp aan het worden. Ook is het met zulke temperaturen heel erg lastig om te strooien: zout werkt niet als het zo koud is.

Gesprongen leidingen op de business school

En natuurlijk… Woensdagmiddag ging het brandalarm af. Serieus, dit keer. En of iedereen wel even snel naar buiten wilde. En zo stonden we twintig minuten buiten, in de vrieskou, in de sneeuw, gelukkig met jas aan (dat dan weer wel). Oorzaak? Een gesprongen waterleiding in het gebouw, waardoor er hete stoom een gang in blaasde. Dat soort dingen gebeuren nou nooit in de lente. Altijd wanneer het heel, heel, heel erg koud is!

Ach. Het gaat vanzelf over. Het wordt vanzelf warmer. Over een maand, of zo.