Ik zit hier nu exact drie weken. Een mooi moment voor een tussentijdse balans. Eigenlijk gaat het hier supergoed. En dat heeft vreselijk veel impact op mijn humeur – ik zou zo door de gang hier kunnen dansen (en thuis doe ik dat dan ook gewoon). Waarom deze blijheid? Een analyse…

Mijn werk is gewoon gaaf!

Wat is het een enorm voorrecht om les te mogen geven aan (over het algemeen) geinteresseerde studenten. Hetgeen ik ze bijbreng nemen ze (hopelijk) mee in de rest van hun leven. Wat een geluk als mensen mij het vertrouwen schenken om naar mijn eigen beste inzicht een cursus op te zetten.En wat is het dan een grote beloning als ik ook bereik wat ik wilde! Zo heb ik afgelopen dinsdag een case besproken, en daar heb ik donderdag een quiz (korte toets) over gegeven. Ik heb de eerste opdrachten al nagekeken, ik was echt nieuwsgierig naar het niveau. Het maakt mij echt blij als ik zie dat ‘mijn’ studenten wat geleerd hebben.

Wat is het een enorme luxe om vrij te zijn in je onderzoek. Ik mag onderzoeken wat ik wil, en ik mag zelf bepalen hoe, wanneer en met wie. Wat is het fijn om te horen dat mensen graag met je willen samenwerken op onderzoeksgebied… Zo heb ik vanochtend een gesprek gehad met Gary Lilien, een professor hier in de managerial group, en hij doet niets anders dan faciliteren en stimuleren. Geweldig. Ik heb hier fantastische onderzoeksmogelijkheden.

Sociaal leven begint te komen.

Alleen is maar alleen, en dat is weinig gezellig (en dan helpt ook Lumpy niet echt eerlijk gezegd). Maar ook op sociaal gebied heb ik weinig te klagen… Lunches beginnen te lopen, onder andere met Jana, de Duitse visiting scholar uit Mannheim, en zometeen lunch met alle assistant professors. Ik heb een welkomstfeestje gehad bij Veronica. ‘s Avonds ben ik een keer wezen eten met Pranav (collega) en zijn vrienden Peter en Emma, en met Eelco (collega). Gisteravond had ik een ‘trivia’-night (zeg maar, PubQuiz) met de vrienden van Pranav, waar ik Pranav’s plek innam omdat hij deze week aan zijn voorste kruisband is geopereerd. Dat was retegezellig!

Vanavond zijn Peter en zijn vriendin Jess, Emma, en ik uitgenodigd bij Pranav om te komen eten. Vanwege zijn operatie is zijn moeder in State College voor de komende 6 weken, en zij gaat vanavond voor ons koken (YES!! Indiaas eten, heerlijk!!!). Zaterdagochtend ben ik uitgenodigd voor een Zumba-les voor het goede doel, waar Veronica en een aantal vrienden die ook op het feestje waren zullen zijn. Lijkt me ook ontzettend leuk. Kortom, ook sociaal gaat het prima – en een stuk sneller dan in Austin het geval was, gek genoeg!

De papierwinkel gaat vrij vlot

Als je een nieuwe werkgever krijgt, heb je te maken met veel bureaucratie. Bij een emigratie heb je hoe dan ook veel bureaucratie, en helemaal bij een emigratie naar Amerika. En nu heb ik ook nog eens de complicatie dat ik een visum-wissel krijg, en het verschil dat het niet alleen om mij gaat, maar ook nog eens om Michiel – want hij heeft ook een visum nodig. Hoewel het een hoop werk is, loopt alles eigenlijk zeer prima. De mensen van HR, International Scholars Advising, Payroll, Social Security, en zelfs de bank, zijn allemaal erg behulpzaam. Tot nu toe ben ik nog geen grote problemen tegengekomen.

Toekomstplannen

Even kritisch zijn: er zijn nog genoeg onzekerheden voor de toekomst. Zo weten we nog niet wat Michiel gaat doen als hij hier komt. Maar ook dat lijkt geen doodlopende weg te zijn en zijn er mogelijkheden. Een ander punt is het volgende huis: het wordt enorm lastig om iets te gaan kopen (wegens credit history). Maar ook daarvan heb ik inmiddels voorbeelden gevonden van collega’s (Veronica) die het wel is gelukt! Ook die uitdaging gaan we aan!

Klein geluk: zonnestralen in mijn kantoor

Ik vind weinig dingen zo fijn als in de zon zitten te werken. In ons huis in Leusden zit ik heel graag aan de lange tafel omdat ik dan vaak precies in de zonnestralen zit die via het dakraam binnenkomen. In Tilburg hadden we ons kantoor aan de zuidzijde waardoor Arjen en ik vaak de hele dag de zon op ons gezicht (of de monitor) hadden (overigens tot een groter plezier voor mij dan voor Arjen, maar daar hadden we een oplossing voor).

Nu zit ik op een kantoor met de ramen aan de zon-kant, en dat betekent dat ik ’s ochtends weer heerlijk in de zon zit. Als het dan ook nog eens zo koud buiten is als nu, en ik heb er een grote kop warme thee bij, is dat hartverwarmend. Ik ben net een spinnende poes op zo’n moment… ik begin Lumpy te begrijpen 😉

Breeduit glimlachend op de fiets

Ik betrapte mij er een paar dagen geleden op dat ik breeduit lachend op de fiets naar huis zat.Waarom was dat nou weer… ik ben normaal gesproken vrij kritisch op mezelf, en 100% tevreden ben ik haast nooit. Maar nu was ik toch wel erg blij… een rare gewaarwordig.

Ik houd het op het volgende: ik begin de boel op de rit te krijgen, en het past allemaal als een oude jas (of beter: een hele toffe nieuwe jas 🙂 ). En dan kwam er nog een goede dag bij: het werk was af, ik had voortgang geboekt, mijn lessen zijn voorbereid, ik had wat dingetjes geregeld, en ik had ook nog tijd over voor onderzoek… Mijn collega’s zijn fantastisch. De mensen in State College zijn erg vriendelijk. Ik begin State College door te krijgen en best wel te waarderen. En meer van dat softe meta-geneuzel… 🙂

Daarnaast is het eigenlijk gewoon best stoer, dit allemaal. Een Nieuwe Grote Baan, in het Buitenland. Ik zit hier in mijn uppie, maar ik krijg de boel wel voor elkaar. Liefst had ik Michiel hier natuurlijk ook, maar dat is nu eenmaal niet zo, en dus komt alles op mij alleen af.

Een heel voldaan gevoel was het resultaat. En ja, de prestatie van het fietsen door de sneeuw en de kou werkt dan gek genoeg nog motiverend ook. Kortom, een warm gevoel van binnen. De songtekst van Skik’s “Op Fietse” schoot me te binnen:

“Wie dut mij wat, wie dut mij wat, wie dut mij wat vandage
‘k Heb de banden vol met wind, nee ik heb ja niks te klagen
Wie dut mij wat, wie dut mij wat, wie dut mij wat vandage
‘k Zol haost zeggen, ja het mag wel zo”