Vorige week vertelde ik over ons bezoek aan New York, waar wij waren vanwege het concert van Adele. Op onze eerste volle dag hebben wij zowel het vrijheidsbeeld en Ellis Island hebben gezien – dat was supergaaf. Op de tweede volle dag in New York hebben wij het 9-11 museum bezocht. Dat was heel erg indrukwekkend. Hierbij het verslag!
Het 9-11 Memorial
Op de plek waar tot 11 september 2001 de Twin Towers en nog een paar andere World Trade Center gebouwen stonden, staan nu andere gebouwen. Er staat een hele grote toren – het One World Trade Center, waar bovenin het One World Observatory is gevestigd. Er staat ook een museum – daarover later meer. En er is een heel groot herdenkingsmonument: in feite een grote ‘waterbak’, daar waar een van de twee Twin towers heeft gestaan. Rondom is een grote rand met daarin de namen van alle slachtoffers in gegraveerd. Dat is een heel indrukwekkend gebeuren.
Het 9-11 Museum
Het 9-11 Museum is voornamelijk ondergronds, en zit deels op het niveau van de bodem van die waterbak. Het museum is ontworpen door dezelfde architect die de One World Trade Center toren en het monument heeft ontworpen. Ik had jaren geleden al eens gehoord dat de architect van de toren Daniel Libeskind zou worden. Die ken ik, hij heeft zo ook het Judisches Museum in Berlijn ontworpen en daar ben ik geweest. Dat was toen zo’n enorm verwarrende ervaring: ik had nog nooit een gebouw gezien waar ik dan weer bang, dan weer duizelig, en dan weer boos om werd… En dat herkende ik ook in het 9-11 Museum. Ik herkende de stijl van de architect.
Emma, Corey, Michiel en ik hadden die ochtend een rondleiding door een gids geboekt. Daardoor kregen we een hoop extra achtergrondinformatie te horen dan dat wij anders zouden horen… Net als overigens in het Judisches Museum het geval is, is het 9-11 Museum in twee delen ondergebracht. Aan de ene kant is er het ‘ruimtelijke’ deel waar een paar grote artifacten staan – denk dan aan grote stukken gewrongen staal (ongelooflijk…), een brandweerwagen van Ladder Company 3 (brandweergroep 3), en een stuk trap uit een van de Twin Towers. In dat deel doet de schuine architectuur van Libeskind goed zijn werk. Hier mag je foto’s maken.
Aan de andere kant is er het traditionele museumdeel waar aan verhaalopbouw wordt gedaan door middel van heel veel artifacten, foto- en videobeelden, ooggetuigenverhalen… Hier mag je geen foto’s maken. Dit deel is ook heel erg indrukwekkend en neemt je helemaal mee terug naar 11 september 2001. Michiel en ik studeerden destijds (hij in Leeuwarden, ik in Maastricht), en ik weet nog goed dat Michiel mij belde rond 3 uur ’s middags: “zet CNN aan”. Vervolgens heb ik ademloos gekeken, en heb – net als veel anderen – het tweede vliegtuig ‘live’ in de South Tower zien vliegen, en ook beide torens ‘live’ zien instorten. Verschrikkelijk.
Het is vreemd om een museum te bezoeken over iets dat nog niet heel erg lang geleden is (ik heb het zelf op TV gezien…). En toch, ik heb wel een paar dingen opgestoken. Ik raad het museum absoluut aan.
Maar ga vooral wat leuks daarna doen, want je komt gegarandeerd niet heel blij het museum uit.
Toen wij daar waren heb ik me afgevraagd hoe diep die ‘waterbakkenn’ zijn. Vond dat bijzonder dat je van de zijkant niet kunt zien hoe diep het is.
Op de foto van de brandweerwagen zie je links een zilverkleurige wand – dat is de zijkant van zo’n waterbak. Er is daar ook ruimte ‘onder’, ze hangen als het ware ‘in de lucht’. Heel indrukwekkend om te zien. Ik schat dat die waterbakken wel een meter of twintig diep zijn, want zo diep zaten wij minstens in het museum (twee roltrappen naar beneden).
vast heel indrukwekkend om dat te zien, zulk soort musea blijft je wel bij. en dan vraag je jezelf af: waarom?
ik weet dat ook nog, het joodse museum in berlijn, die schuine vloeren enz……
Ik had een zelfde soort reactie in het museum in Oklahoma City over the Oklahoma City Bomber – dat was ook zo’n zinloze actie van een madman… Daar word je ook even stil.
Ik vergeet nooit, maar dan ook nooit, waar ik was die dag… Bij Kim Lundgren aan boord van het zeiljacht “Metolius” voor een rig check aan boord. Dit was in Palma de Mallorca. Binnen een minuut waren alle TV’s aan en alle jacht bemanningen in één keer allemaal van dek. Kim z’n zoon werkte geloof ik zeer dicht bij de plaats des onheils vernam ik een poosje later. Nog een poos later vernam ik dat je in Berlijn kwam te werken….