Als je zo in Nederland bent, kun je heel veel werkdingen plannen, maar als je geen concrete afspraken hebt, lukt dat gewoon niet. Zo is het mij niet gelukt om een afspraak te maken in Tilburg deze ronde. Maar er zijn wel heel veel sociale bezoekjes geweest.

Cas en Fenna

De afgelopen kerstperiode hoorden we niet alleen dat Klaas en Linda zouden gaan trouwen, maar ook dat Michiel’s zus Diana in verwachting was van de tweede. Uitgerekend: eind juni. Wat een geweldige planning: niet alleen een bruiloft, maar ook veel kunnen meekrijgen van de babyperiode van het nieuwe – naar bleek – neefje Cas! Wat een ontzettende mazzel – in plaats van dat Cas langer bleef zitten, vond ie het een week eerder wel genoeg geweest, en was het tijd om eruit te komen. Mooi voor ons – zo konden we hem nog zien! En wat een mooi mannetje. Zo rustig, tevreden (grote voeten, viel mij op), om helemaal verliefd op te worden. Ik denk dat ik over de bezoekjes heen zeker een uur of drie met Cas op in m’n armen heb gezeten. Ik heb ook nog een keertje voor Luke en Diana gekookt (scheelt ze weer na de kraamhulp weg is) en uiteraard heb ik mijn kans gepakt en heb ik uren (echt) met Fenna gespeeld. Die is nu oudere zus geworden, en helemaal trots. En overigens behoorlijk kletst, en kan lopen – en dat hadden we nog niet eerder gezien!

Ik met baby Cas 🙂 helemaal trots

Anne-Marie, Floris en Carlijn

Fenna herkende ons gelukkig. En ook de nichtjes/neefje van mijn kant, Anne-Marie, Floris en Carlijn, herkenden ons ook – ouders en grootouders helpen daar een hoop bij, overigens, door steeds maar op foto’s te wijzen en onze namen te herhalen. Nu hebben we Anne-Marie (5), Floris (3) en Carlijn (1) wel eerder gezien, toch zijn ook zij hard veranderd. Carlijn is geboren terwijl wij in Amerika woonden, en was bij het vorige bezoek was grieperig. Deze ronde was ze een stuk beter te spreken. Heel leuk te zien hoe zij haar plek weet te bevechten met een grote zus (die steeds wijzer wordt) en een grote broer (die ontzettend grappig is) om zich heen.

Ik met Anne-Marie in Nittany Lion-deken

Luca

Een tweede babyvisite was bij Daniela. Zij en Ronald zijn een paar weken geleden bevallen van Luca, en hielden een babyborrel, waar ook bijna iedereen van de Keet bij was. Gezellig! Het viel me op, en dat was eerder bij mijn ouders ook al het geval, dat we weliswaar in het buitenland wonen en we veel mensen een half jaar niet gezien hadden, we toch heel veel mensen spreken alsof het maar drie weken geleden was dat we vertrokken. Het voelt allemaal heel erg vertrouwds, als vanouds. Wij blijven goed op de hoogte van het reilen en zeilen van veel mensen (dankzij de Keet-app en what’s-app in het algemeen, dankzij Facebook, en andersom mede dankzij dit blog). Er is toch een band die zo sterk is dat je helemaal in Amerika kunt wonen en toch gewoon vrienden kunt zijn zonder dat dat raar is.

Het enige wat heel erg verschilt over de tijd zijn kinderen. Er worden baby’s geboren, neefjes en nichtjes en keetkinderen worden ineens een half jaar ouder – kunnen daardoor lopen, praten, of voetballen…. Ze schieten een heel eind de hoogte in, of worden ineens een heel stuk volwassener (knap!) in hun gezicht en hun bouw. Ik moet er voor oppassen de volgende keer, dit keer floepte ik er uit bij mijn achternichtjes/neef uit Tuk/Steenwijk “wat zijn jullie groot geworden!” als ware ik een oude tante (ik kneep ze nog net niet in hun wangen – wat sommige tantes bij mij deden vroeger). Inzicht: ik begrijp die tantes ineens veel beter. Nog een inzicht: uiterlijk verandert ECHT hard als je jong bent, dat zie je als buitenstaander echt goed als je kids een tijdlang niet ziet. En nog een inzicht: beter voor mezelf houden, de volgende keer! Astrid en Sylvia, en de kids: sorry!