De afgelopen tijd waren wij in India. Dat heb ik niet kunnen bloggen, omdat ik haast nergens een internetverbinding had… Maar goed, dat betekent dat ik nu een hoop heb in te halen! De komende dagen zal ik – in stukjes – verslag doen van de reis.

De aanleiding

Nu heb ik in de afgelopen periode heel wat Indiase ervaringen opgedaan. Dat krijg je als je een paar collega’s uit India hebt, die je graag in hun netwerk opnemen. We hebben zo heel wat Indiaas toegevoegd aan ons lijstje: Bollywood films (waaronder Finding Fanny in de bioscoop, Today’s Special, Outsourced, en Slumdog Millionaire bij Pranav thuis – allemaal aanraders), Indiaas eten (zowel in het restaurant, bij Pranav en Hari thuis maar ook uit onze eigen keuken), Indiase dans (zowel traditioneel als modern) en Indiase feestdagen (zoals Holi en Divali). Inmiddels weet ik het verhaal achter de Hindoe-god Ganesh (met de olifantenkop) en de god Shiva (de god der destructie) onder andere.

Een inkijkje in het dagelijks leven van een Indier kreeg ik door contact met collega en best buddy Pranav. Geboren en getogen in New Delhi, en voor z’n PhD naar Amerika gekomen. Gedurende de tijd dat ik hem ken, is hij bezig geweest met het vinden van een vrouw, via een ‘arranged marriage’ route. Dat lijkt in onze Nederlandse een wat onpersoonlijke manier van het vinden van een huwelijkspartner, maar is in de Indiase cultuur heel erg normaal. Ook dat traject ken ik inmiddels – van de honderden en honderden afwijzingen op basis van profiel, van de tientallen ‘dit wordt hem niet’-conclusies op basis van eerste kennismakingen per Skype, en de enkele hartverscheurende teleurstellingen na enkele dates – vaak in India zelf, soms in Amerika. Ik heb er het afgelopen anderhalf jaar alles van meegekregen.

Maar nu was het dan zover… Mijn Indiase vriend ging trouwen, met een bloedmooie Indiase (Priya), en wel in India. En dus kwam de uitnodiging om bij de trouwerij aanwezig te zijn. In India… Een bruiloft is in India wel een ander verhaal dan dat wij Nederlanders gewend zijn – ze trekken er maar liefst drie dagen voor uit. En dan is er nog de voorbereiding, die heel wat meer voeten in de aarde heeft dan wij Nederlanders kennen. En ook daarvan kreeg ik een hoop mee – wat wil je, onze kantoren zitten naast elkaar, we lunchen vaak samen, en ook komt Pranav geregeld ‘s avonds eten waardoor er met een glas wijn heel veel verhalen loskomen.

En zo kwam het dat wij met een groepje uit State College naar India gingen om aanwezig te zijn bij de bruiloft van Pranav:

• Peter (co-auteur van Pranav van Economics, goede vriend van ons, en team captain van ons triviateam ‘Red Skinny Jeans’);
• Emma (uit Altoona, en nu woonachtig te Pittsburgh, en een goede vriendin van ons; zij was lid van het triviateam voordat ze verhuisde naar Pittsburgh);
• Jess (secretaresse in de Dean’s Office van de Faculteit van Liberal Arts, waar Economics onder valt, en ook een goede vriendin van ons);
• Charlie (college van Peter en lid van ons triviateam) en zijn vrouw Betsy;
• Chris (co-auteur van Pranav van Supply Chain Management, goede vriend van ons, en teamlid van ons triviateam) en zijn vrouw Christy;
• En Michiel en ik dus.

Deel 1 van de groep: Emma, Jess, Peter, ik en Michiel

Voorbereidingen en plannen maken

Als je de halve wereld over reist om een bruiloft bij te wonen, als is die bruiloft drie dagen lang, dan ga je niet alleen voor die bruiloft heen, dan ga je wat langer weg en plak je er wat dagen aan vast. Helemaal als het India betreft: een superinteressant land, met superaardige mensen (is mijn ervaring tenminste), met superlekker eten en met een superinteressante cultuur. We hadden bedacht dat het handiger was om voor de bruiloft uit er wat dagen aan vast te plakken in plaats van erna: de bruiloftactiviteiten eindigen vaak diep in de nacht en zijn gewoon ontzettend uitputtend – we zouden weinig meer toeristisch ondernemen in de eerste dagen na de bruiloft. Daarnaast kunnen we, nu we wat eerder in Delhi zijn, wat beter aan India en Delhi wennen – denk cultuur, maar ook temperatuur – en dat was inderdaad handig.

Wat betreft het plannen maken hadden we ook nog bedacht dat het gewoon zonde zou zijn om alleen naar Delhi te gaan… en daarmee bijvoorbeeld de Taj Mahal in Agra, op 4 uur rijden, links te laten liggen. En omdat Agra op het programma kwam, was daarmee Jaipur, een stad in de provincie Rajestan op 5 uur rijden vol met oude forten, ook een bestemming. Er voorafgaande nog twee dagen Delhi en de planning was ruwweg opgetekend.

Het ‘stukje’: een dansvoorstelling

De eerste dag van de driedaagse bruiloft is de verloving, en een belangrijk onderdeel daarvan is de opvoering van een aantal ingestudeerde dansopvoeringen, op een heus podium. Daarvan zijn er een stuk of zeven, acht, waaronder van het bruidspaar zelf, en van de familie van de bruid en de bruidegom, en ja… ook van ons.

Toen Pranav het idee aan mij voorstelde om met de State College-groep een dans op te voeren, was mijn eerste reactie “no way dat ik Michiel zo ver krijg…” (hij danst immers nooit). Tot mijn allergrootste verbazing stemde hij in met het idee en zouden we een door een officiele choreograaf bedachte dans op een medley van drie liedjes uitvoeren. Op een podium. Met zo’n man of vierhonderd publiek erbij. En dat zou dan ongeveer synchroon moeten gaan – en dat was niet eenvoudig, gegeven het hoge Bollywood-gehalte van de bewegingen, die wij helemaal niet gewend zijn. Het leek op basis van onze oefen-video een onmogelijke opgave.

Maar goed, we lieten ons niet afschrikken en gingen vol goede moed aan de slag met het oefenen: als groep zijn we in de weken voor onze reis naar India een paar keer ‘s avonds bij ons thuis bij elkaar gekomen om te oefenen, om zo enigszins beslagen ten ijs te komen. Dat was nog best gezellig ook, en wat betreft dat dansje… ach, dat ging nog best aardig. We zouden nog gelegenheid hebben om met de choreograaf te oefenen bij Pranav’s familie thuis – dus dat ging lukken…

Oefenen voor het dansje! Met Charlie, Peter en Michiel