Wat was het een feest donderdag. Mijn laatste lesdag van het semester. Afgelopen dinsdag had ik van mijn (kleinere) sectie om 8 uur ’s ochtends al afscheid genomen, en afgelopen donderdag was het van mijn secties om 11 en 1 uur de laatste keer dat ik ze (klassikaal) zag. Het eindstuk was een groepspresentatie (verspreid over dinsdag en donderdag) en toen ik daarmee klaar was, restte mij alleen nog maar het uitrekenen van de eindcijfers – en de omzetting naar letters.

Heel Veel Nakijken

Dit jaar ben ik gezegend met helaas niet zulke fijne TA’s (teaching assistants, dat zijn MBA studenten die in ruil voor korting op hun collegegeld assistentie verlenen bij het lesgeven). Ik heb er twee: die van vorig jaar nog een keertje, en een nieuwe. Ik wist van die van vorig jaar dat die niet zo best was – daarvan kan ik alles praktisch opnieuw nakijken en dat levert mij geen tijdswinst op. Omdat mijn ervaringen van vorig jaar niet zo geweldig waren besloot ik daarom maar zelf alles na te kijken. En oh boy, wat heb ik daar spijt van gehad… wat een werk, wat een werk.

Maar goed, ook daarmee (toch dankzij de hulp van de ‘nieuwe’ TA die de boel een stuk beter begrijpt dan mijn oude) is het goedgekomen en was donderdag de laatste batch nagekeken. Dit hieronder is zo’n 10 procent van mijn totale nakijkwerk geweest – niet misselijk. Waarom zoveel? Ik geef een ‘writing course’ en daarvoor moet je nu eenmaal veel schrijfopdrachten doen, als student zijnde. En als docent heb je dan een hoop na te kijken.

Heel veel nakijkwerk om terug te geven… en dit is alleen rapport nummer 4! (en mijn cursusevaluaties bovenop)

Emotioneel, bijna

In mijn secties zitten er veel studenten die afstuderen over een week. Die hebben mijn vak als een van de laatste. Dat is leuk, want zij zijn vaak wat serieuzer, ze hebben vaak al stage ervaring, en ze hebben vaak ook al een baan. Maar goed, ook na drie jaar studeren in State College zijn ook zij klaar – en in dit geval was het zo dat voor sommige studenten nu juist mijn college van donderdag het allerlaatste was dat ze moesten volgen. En daar werd een enkeling haast emotioneel van.

En dan krijg je nogal leuke reacties. Op mijn informele cursusevaluatie, waarin in vraag welke case ze wel/niet leuk vonden (Drop it, I hated it / I don’t care so much / Keep it, I loved it) en of ze bijvoorbeeld mijn Show and Tell-element leuk vonden, of MarkStrat, kreeg ik zo ontzettend veel leuke en lieve berichtjes, dat ik maar besloten heb om die in mijn ‘happy box’ te doen. Voor de momenten dat ik het even niet zie zitten. “Stay awesome”… “One of the best professors I’ve had and the best at Smeal” (nou nou), “I’ve learned so much thanks to you”… en nog veel meer.

Eindcijfers

En zo ging ik zaterdag naar school om mijn eindcijfers in te geven. Daar heb ik een speciale token voor nodig, en die had ik niet bij me. Waarom kon dat niet maandag? Nou… als het laatste college of examen is geweest, heb je bij ons 48 uur om na te kijken en om je eindcijfers te communiceren. Dit moet zo snel omdat veel studenten a.s. zaterdag hun afstudeerceremonie hebben. En als je de aankomende week nog een tentamen te gaan hebt, waarvoor je eventueel zou kunnen zakken, ja… dan wil je dat wel weten voordat je bij die afstudeerceremonie je muts in de lucht gooit!

Ik heb besloten dit jaar geen examen te doen. Ik heb mijn studenten zo ontzettend veel laten schrijven… dat was gewoon niet nodig. En dus moest ik zaterdag, uiterlijk zondag mijn cijfers invoeren. Nou ja, dat moet dan maar… En daarmee ben ik officieel klaar met lesgeven!