In Nederland ging ik nooit-nooit-nooit naar sportwedstrijden toe. Zo’n stadion is me veel te groot, het interesseert me eigenlijk ook niet zoveel, en op TV zie je het toch beter, vond ik. Michiel is wel een paar keer naar een Feyenoord voetbalwedstrijd geweest, maar dan zat ik eigenlijk ook niet ontspannen thuis (hooligans)! Hier gaan we echter regelmatig naar sportwedstrijden.

De Big Four

We hebben inmiddels de big four gehad: American Football (meer dan eens, in het najaar), baseball (ook leuk, in de zomer), ijshockey (zeer indrukwekkend, voor in de winter), en afgelopen weekend de vierde belangrijke sport in Amerika: basketball (in de winter en het voorjaar). Overigens, voetbal is hier niet zo belangrijk… en het is een beetje een meidensport.

Basketball

De basketball wedstrijd was in het Bryce Jordan Center. De kaartjes hadden we overgenomen van Charlie (assistant professor van Econ) en zij vrouw Betsy die niet naar de wedstrijd konden gaan. De tegenstander was Iowa.

Nu weet ik helemaal niets van basketball. Ik wist niet uit hoeveel delen een wedstrijd bestond (2 helften, zo blijkt, van 18 minuten), ik wist niet hoe groot een team is (5 spelers) en ik wist ook niet hoeveel punten je krijgt bij een ‘goal’ (?) (dat is 1, 2 of 3 punten, afhankelijk van de manier en afstand hoe je de bal in het net krijgt). Dat er overtime is bij een gelijke eindstand heb ik ook meegekregen (want dat was het geval – uiteindelijk hebben de Nittany Lions nipt verloren).

En natuurlijk is er ook een hoop ‘hoopla’ omheen, net als in het American Football. Er zijn cheerleaders, de Blue Band speelt op de tribune, de Nittany Lion loopt rond, bij time-outs wordt er gedanst of met vlaggen gezwaaid, er zijn spelletjes met het publiek, er worden t-shirts en ballen het publiek in gegooid… en nog veel meer. O ja, bij 70 punten of meer voor het PSU team geeft McDonalds Big Macs weg voor iedereen. Gekte.

Basketball wedstrijd in actie (met de Blue Band op rechts en de Nittany Lion achter de hoek van het veld)

Het publiek van zo’n wedstrijd is een afspiegeling van de Amerikaanse maatschappij. Ja er zitten vooral studenten in het studentenvak, maar verder zie je iedereen: baby’s, jonge kinderen, opa’s en oma’s, ontzettend aggressieve veertigers, en de verhouding man/vrouw is ongeveer 50/50. Heel anders dan ik me voorstel in Nederland… (maar he, daar ging ik nooit naar ijshockey/basketball/football wedstrijden, dus dat weet ik simpelweg niet).

Optreden van de Lionettes tijdens een time-out

Worstelen

Michiel heeft inmiddels al wel meer sport-kijk-ervaring dan ik. Drie weken geleden is hij met Corey, Andy en Emma’s vader naar een worstelwedstrijd geweest. Alle gewichtsklassen kwamen langs. Het zou niet mijn sport zijn, al dat gevecht, maar ook dit keer was er zoveel entertainment rond de wedstrijd dat Michiel het erg goed naar z’n zin heeft gehad. En zo kom je nog eens ergens!