De afgelopen dagen was ik van huis: ik was op de AMA Winter Conferentie in San Antonio. Dat “winter” klopt eigenlijk niet – hoewel de conferentie in de winter plaats vindt, zorgt de organisatie er altijd wel voor dat de locatie ergens in het warmere zuiden van de Verenigde Staten is. Dit jaar was het San Antonio – dat ligt in Texas – en het was daar een hele aangename 22 graden. Boven nul.

Te laat geboekt

Ik had mijn paper vrij vroeg naar de conferentie opgestuurd, maar ik had heel laat (te laat) mijn hotel geboekt. Het conferentiehotel (met korting) zat vol – het kamerblok was vrij vlot ‘uitverkocht’. Hotels in de omgeving rekenden op z’n minst 300 dollar per nacht, en dat is toch echt te veel (vindt de financiele afdeling van de universiteit ook niet fijn).

Uiteindelijk ben ik in een bed and breakfast beland via AirBNB – in een achteraf gezien niet zo’n heel fijn deel van de stad. Op zich was het wel veilig hoor. Maar als je vier sloten op een deur hebt, is dat vaak een aanwijzing voor het tegendeel… En ook de hekwerken en de loslopende waakhonden links en rechts hielpen niet echt bij een veilig gevoel. De volgende keer moet ik maar weer op tijd boeken en weer in een (duur) hotel bivakkeren!

Ook de vlucht had ik wat laat geboekt. In plaats van een vlucht terug naar State College op zondagmiddag zat ik nu op zondagavond in het vliegtuig terug. En natuurlijk ging dat niet vanzelf. Daarover later…

Ik was ook eerder dan nodig in San Antonio. Op donderdag moest ik om kwart voor vier ‘s ochtends mijn bed uit om de eerste vlucht naar Washington te halen. Het vliegtuig had vanwege de hele lage temperaturen een hele laag ijs op z’n snoet, en het kostte even tijd voordat ie ontdooit was. Uiteindelijk heb ik mijn vlucht naar San Antonio prima gehaald, en stond ik om 11 uur ‘s ochtends in Texas.

De toerist uithangen!  

De conferentie begon pas vrijdagochtend om 8 uur, en derhalve had ik wat uurtjes tijd voor wat ontspanning. Samen met PhD student Huanhuan, die ook in het vliegtuig zat, hebben we wat door San Antonio gelopen. Daar ben ik al eens eerder geweest: toen mijn ouders in 2011 bij mij in Austin op bezoek waren, zijn we ook naar San Antonio geweest. We zijn toen onder andere naar de Alamo geweest: een voormalig missiegebouw van Spaanse immigranten dat dienst deed als verdedigingsfort tijdens de Mexicaans-Texaanse onafhankelijkheidsoorlog. Destijds hadden we een gids die ons precies uitlegde hoe het allemaal zat – en het meeste wist ik nog. Het blijft een indrukwekkend verhaal – vooral omdat het echt een ‘oud gebouw’ is, met historie, en dat is in Amerika vaak ver te zoeken.

Remember the Alamo!

Daarna hebben we een stukje over de Riverwalk gelopen. Dat is een soort Vegas-achtige, door mensen gemaakte gracht met allemaal restaurantjes ernaast. Allemaal aangelegde perkjes op de kades met Keurig aangeharkte paadjes en brugjes. Natuurlijk motorbootjes, veel toeristen (heel erg veel toeristen), en een totaal nep gebeuren eigenlijk. Amerikanen lopen ermee weg.

De Riverwalk (beetje nep)

Inchecken

Na de lunch moest ik naar mijn AirBNB toe. Overdag kon dat prima met de bus (hoewel ik zeer raar werd aangekeken in de bus. De bus wordt in San Antonio duidelijk alleen gebruikt door mensen van een bepaalde afkomst en/of van een bepaalde lage sociale klasse… en ik was duidelijk een rare eend in de bijt). De eigenaar van de bed and breakfast was er (er is overigens helemaal geen breakfast; hoeft ook niet, overigens) – een vrolijke vent die heel erg van huis- en tuindesign houdt – en leek mij een betrouwbare kerel. Met een overdaad aan vrouwelijke trekjes, en dat kwam overeen met zijn online profiel. Dat zat dus wel goed. Het huisje had een eigen woonkamer, keukenblokje (heb ik niet gebruikt), en een goede badkamer. Alles was superschoon (en het had wifi) – eigenlijk was alleen de buurt achteraf niet zo’n best idee.

Donderdagavond ging bij mij vanwege het vroege opstaan vrij snel het lampje uit. Ik ben vroeg gaan slapen, de volgende ochtend was het weer vroeg dag!

Mijn huisje via AirBNB