Nadat we hadden vastgesteld dat die scheur toch echt wel een probleem was, heb ik meteen de webshop gebeld, maar die waren al een uurtje niet meer bereikbaar – vrijdagavond. En het heeft enorm lang geduurd voordat het probleem uiteindelijk opgelost was. Het leek een beetje op Murphy’s law: alles wat er mis kan gaan, zal mis gaan (en dat heb ik eerder gehad…)!

Bellen met de webshop

Maandag 2 februari, 4 dagen na de levering. De eerste uitdaging dient zich aan: de ‘baas’ was met vakantie, en de tijdelijk medewerker Kevin wist van toeten noch blazen. He. Lastig. Maar goed, na lang uitleggen had hij het probleem door en zou hij contact opnemen met de fabrikant om te zoeken naar een oplossing. Of ik een foto wilde doorsturen van de scheur – en natuurlijk kwam die foto niet door de firewall van de webshop  waardoor ik nog eens moest terugbellen…

Bellen met de fabrikant

Dinsdag 3 februari: Aan het einde van de dag had ik nog steeds niets gehoord. Volgens Kevin moest ik ene James hebben. Ik heb die James vervolgens gebeld. Na twintig minuten wachtmuziek hoorde ik dat hij nog de foto’s krijgen van Kevin van de webshop, en dan zou hij vervolgens kijken of hij de scheur kon laten repareren (?!) of dat het bad moest worden omgeruild.

Woensdag hoorde ik niets, donderdag hoorde ik niets, en zat ik ondertussen nog steeds zonder oplossing. Donderdag nog eens gebeld met James, uiteraard na een kwartier wachtmuziek: hij had een reparateur gesproken, hij had hun de foto’s doorgestuurd, en wachtte op de offerte. En dat duurde… en dat duurde… Vrijdag hoorde ik weer niets. Vrijdag belde ik maar weer eens met James. Maar James was die dag vanwege een noodgeval niet meer op kantoor. En dus moest ik tot maandag wachten.

Maandag 9 februari maar weer eens gebeld met James. Na een half uur in de wacht te staan, bleek dat daar op dat moment geen voortgang was. Ja, hij had nog niets gehoord van de reparateur… “Sorry sorry sorry” (Grrrrr…. daar koop ik niets voor en krijg ik ook geen heel bad…). Ik heb op een gegeven moment zelf maar het nummer van de reparateur gevraagd.  En vervolgens heb ik de reparateur zelf maar gebeld. Die man kreeg ik natuurlijk ook niet te pakken… waardoor ik de fabrikant heb teruggebeld met die melding (uiteraard na de noodzakelijke wachtmuziek).

Toen dacht ik, joh, dit kan echt zo niet meer. Er zat gewoon geen schot in de zaak. Als ze gewoon een nieuwe hadden opgestuurd was ie er allang al geweest. Ik heb de webshop teruggebeld. De directeur, die net een half uur weer terug op z’n zaak was na 10 dagen vakantie, hoorde mij aan, “sorry sorry sorry” beloofde dat ie de boel in gang ging zetten, belde parallel met de directeur van de fabrikant (en dus de baas van James) en gaf mij meteen 100 dollar korting terug.

Bellen met reparateur 1

En toen belde de reparateur mij terug. Hij had donderdag al een offerte gedaan, maar wilde wel zeker weten of z’n reiskosten (ruim een uur enkele reis) ook vergoed werden. En hij wilde eerst zeker weten hoe hij betaald ging worden: hij had vaker gehad dat hij niet betaald werd door out-of-state bedrijven… (joh, daar heb ik toch niets mee te maken… ik ben slechts de klant in het midden van een verbouwing die op z’n gat ligt). Ik heb vervolgens zowel de webshop als de fabrikant (jaja, wachtmuziek) teruggebeld met dit verhaal – en of ze alsjeblieft wilden opschieten. Maandag eind van de dag belde de fabrikant terug – maar toen zat ik in een vergadering en kon ik niet opnemen.

Bellen met reparateur 2

Dinsdag heb ik James teruggebeld (wachtmuziek…). De eerste reparateur beviel ze schijnbaar toch niet, want het bleek dat er een reparateur dichterbij was gevonden. Die kon alleen pas dinsdag over een week (!) pas komen. Nou ja… beter dan niets.

Gelukkig belde deze reparateur mij aan het einde van de dag. Hij had een paar uur open de volgende dag, en hij kon de reparatie een stuk sneller doen. Of dat pastte? Natuurlijk past dat!

De reparatie zelf dan

Michiel moest die woensdag (11 februari) naar Habitat for Humanity en had de auto mee. Ik moest ’s ochtends eerst naar de universiteit, en zou dan tegen de middag naar huis moeten. Ook al was het min zeven graden… dan maar op de fiets. En dat heb ik geweten… berg opfietsen met bevroren versnellingen op een fiets die uiteraard op de hoogste, dus zwaarste versnelling staat… Ik heb dus aardig wat gelopen onderweg.

De reparateur wist wel wat ie deed. Het leek op het repareren van Michiel’s carbon fiets, en het productieproces van de masten van Rondal. Paintbrush er over heen. Nog geen twee uur later was ie klaar. Met versteviging aan de binnenkant zodat er ook geen nieuwe scheur zou ontstaan.

Eindelijk. Twee weken nadat de oorspronkelijke levering zou gebeuren, hebben wij een bad waar wij wat mee kunnen. En weet Michiel weer waar ie nu aan toe is.