Toen ik zelf student was (2000-2004), was het al vrij normaal dat je een mobiele telefoon had. Maar daar kon je niet mee internetten, alleen bellen en sms-en (en Snake spelen). Je telefoon was dus niet echt ‘top of mind’. En zo kon het gebeuren dat je telefoon afging midden in het college, of midden in een bioscoopfilm. Dat gebeurt tegenwoordig echt zelden meer. Iedereen zet netjes z’n telefoon op ‘stil’.

Telefoon? Koekjes meebrengen!

Vroeger was dan ook de regel, bij mij op de universiteit in Maastricht, dat als je telefoon afging, je dan de volgende keer koekjes moest meenemen. En zo was er altijd wel iemand die tijdens een vak koekjes moest meebrengen, omdat z’n vriendin of z’n moeder hem in het college had gebeld.

Vorige week gebeurde dat ook in mijn college – dat was mij nog nooit gebeurd, vorig semester ook niet, dus ik stond er best van te kijken. Als grapje zei ik ‘Volgende keer koekjes meebrengen, he!’ en ik legde vervolgens uit waar dat vandaan kwam. Natuurlijk was dat een grapje, dat had iedereen door – en natuurlijk vind ik het niet erg als een keertje onverhoopt iemands telefoon afgaat (als ze echt willen, sturen ze emails of smsjes of messenger of Facebook of weet-ik-wat-niet-meer tijdens de les – gelukkig doen ze dat haast niet).

Iedereen had het door dat het een grapje was, inclusief de studente in kwestie. Ik zei er ook bij dat ik die regel natuurlijk niet kon instellen NA het feit. Dat had ik dan van te voren moeten doen. ‘He jammer, het was wel een goed idee geweest, koekjes’. Iedereen lachen.

Donut Holes

Maar toen kwam de volgende les… De desbetreffende studente had het verhaal van de telefoon-koekjes-belofte aan haar moeder verteld. En haar moeder zei dat ze ‘absolutely’ koekjes moest meenemen, onder het mom van ‘die professor vergeet je nooit weer’. En zo geschiedde. ’s Ochtends om 8 uur kwam zij aanzetten met een grote doos Dunkin’ Donut Holes (voor diegene die niet weten wat donut holes zijn: dat zijn de rondjes die overblijven als je een donut maakt, die kun je ook opeten, en die dingen zijn een stuk handzamer dan zo’n grote donut).

Een doos vol met donut holes!

Ik stond daar met een rood hoofd: ‘Je wist toch wel dat het een grapje was, he… ik meende dat niet echt!’ Ik heb dat met een groot gebaar toegelicht aan de rest van de groep: ‘deze donut holes komen niet van mij, maar van studente zus-en-zo, dus bedank haar en haar moeder alsjeblieft’. Het geeft wel aan dat de sfeer in die groep – ook al is het mijn 8-uur ’s ochtends groep! – uitermate best is.