Afgelopen donderdag zijn we niet naar trivia geweest. Peter en Jess wilden graag naar de baseball. Waarom? Twee redenen: het zijn de laatste wedstrijden van het seizoen, en (belangrijker voor Jess), er werden voor de eerste duizend bezoekers gratis ‘bobbleheads’ uitgedeeld (een collector’s item vanwege de nieuwe football coach James Franklin). En dus ging trivia niet door, en gingen Michiel en ik, Chris en Pranav naar Medlar Field voor een baseball wedstrijd. Dat was voor Michiel een primeur – hij had nog nooit een live baseballwedstrijd meegemaakt.

De State College Spikes

Nu heb ik op 4 juli een baseballwedstrijd gezien. (En ook al een paar keer eerder in 1997, toen ik in Canada zat, maar daar weet ik niet zoveel meer van, behalve dan dat het koud en saai was.) Maar goed, we wonen nu hier, en dus moeten we het spelletje ook een beetje volgen. Destijds in juli snapte eerst al niet waarom iedereen niet het traditionele blauw-wit aanhad, maar rood. Peter legde me uit dat dat is omdat het team, de Spikes, een professioneel team is. Geen studententeam dus. Aha… dat verklaart een hoop. De spelers krijgen salaris, en zitten niet, zoals de football spelers in de colleges door de week. Nu blijkt dat de Spikes een satellietteam is andere teams (zoals momenteel de Cardinals uit St. Louis, en eerder de Pittsburgh Pirates en de New York Mets en de New York Yankees). Veel spelers zijn eigendom van die grote teams, maar worden ‘ontwikkeld’ bij kleinere teams, zoals de Spikes uit State College.

De wedstrijd

De Spikes speelden tegen de Williamsport Crosscutters. Williamsport ligt zo’n 45 minuten verderop, het was dus een lokaal feestje. De herinnering aan mijn Canadese baseball-ervaring werd weer even heel levendig. 9 innings lang (2x: elk team mag een keer slaan per inning) gebeurde er haast niets. Ballen wijd, vangballen… er werden gewoon geen punten binnengehaald (voor de achtergrond, met baseball haal je een punt als een slagman/loper alle vier de honken heeft afgelopen en over de thuisplaat komt zonder te worden ‘uitgegooid’). Slechts 1 punt werd gehaald, weliswaar door de Spikes… maar dat was dan ook alles. En daar zit je dan 2 tot 3 uur voor in het stadion.

Baseball. We zaten net achter de ‘diamond’ (slagplaat)

De rijen

Maar, eerlijk gezegd, veel van die ‘spanning’ heb ik niet meegekregen. Ik stond vooral in de rij. Eerst stonden we al in de rij voor die bobbleheads. Daardoor waren we al om kwart voor zes bij het stadion, terwijl de hekken pas om 6 uur open zouden gaan en de wedstrijd pas om 7 uur zou beginnen. We hadden overigens wel mazzel, op drie na hadden we de laatste twee bobbleheads… Daarna moesten we weer in de rij voor de ‘alcoholbandjes’ en de bijbehorende ID-controle, anders mag je geen bier kopen. Daarna stonden we in de rij voor eten. En weer in de rij voor bier. En door al die rijen heb ik op een gegeven moment dat ene punt ook nog gemist!!

De bobblehead van Coach James Franklin (football)

Vuurwerk

Ik denk dat het is omdat het spelletje zo saai is… maar er gebeurt tussen de wedstrijd door wel van alles. Zo werden die bobbleheads van de football coach uitgedeeld bij het baseball. Waarom? De verklaring: baseball is een ‘weggeef sport’ – dat kan ook in verband met de capaciteit van het baseball-stadion (zo’n 3.000 man), bij football is dat niet haalbaar vanwege de massa’s volk die daarop afkomen (gaat boven de 100.000 man). De mascotte (‘Spike’ heet ie, uiteraard) doet nogal druk en loopt rond, er worden pizza’s weggegeven, er rijden auto’s rond het veld en smijten t-shirts het publiek in, het publiek wordt uitgenodigd voor de eerste ‘pitch’, er zijn pauzespelletjes… en er is vuurwerk aan het eind van het verhaal. En dat is geen kinderachtig vuurwerk. Het duurde bijna 10 minuten en het was echt supermooi… Alles bij elkaar was het een goede ervaring. Maar de volgende keer moeten ze wel wat meer punten maken… anders komen we niet meer!

Vuurwerk aan het einde van de baseballwedstrijd