Ik ben hier lid van SCYP, de State College Young Professionals, een netwerk dat zowel zorgt voor gezelligheid, professionele ontwikkeling, en ook bijdraagt aan de gemeenschap hier. Nu was ik laatst al eens een keer wezen schaatsen in het ijshockeystadion voor een Big-Brothers-Big-Sisters evenement, waarbij je als ‘grote’ een ‘kleintje’ onder je hoede krijgt om mee te schaatsen. Dat was toen erg gezellig.
Invallen voor Paige
Nu blijkt er door dezelfde SCYP een penvriendeninitiatief te zijn. Een aantal mensen uit de groep doen daar ook aan mee, onder andere Samantha, Adam, Joanna, Meghan en Pranav. Alle SCYP-ers die meedoen hebben samen een hele basisschoolklas bij een plaatselijke basisschool achter Bellefonte als penvriend. Het idee is dat je om en om een brief schrijft – de kinderen schrijven hun brieven in de klas, en op die manier leren ze beter schrijven. Een supergoed initiatief. Aan het einde van het schooljaar, na zo’n 8 brieven schrijven en 8 brieven lezen, is er een ‘meet and greet’ moment, waarbij de basisschoolkinderen hun SCYP-er ontmoeten.
Paige, ook lid van SCYP en actief in het penvriendenprogramma, kon echter niet naar de meet and greet vanwege een conferentie. En via-via was ik benaderd om in haar plaats te gaan – het zou immers niet leuk zijn als haar penvriendin als enige niemand had om mee te praten. Natuurlijk zei ik ja. Kostte me maar een uurtje of twee (en zo zie ik ook weer eens een basisschool van binnen, daar kom ik nooit!).
Julia
Paige had me al haar brieven gegeven: zowel die van haar penvriendin Julia als die van haarzelf. Die heb ik keurig als huiswerk gelezen. Paige had Julia laten weten dat ik in haar plek zou komen. Dat was beter dan niets natuurlijk… en Julia had Paige immers ook nog nooit ontmoet, dus een hele grote teleurstelling was het (denk ik) niet.
We hadden nog best wat om over te praten, ondanks dat ik haar penvriend zelf niet was: Julia gaat verhuizen naar Wisconsin, Paige gaat ook verhuizen (naar Washington DC), en ik ben net verhuisd (technisch gezien ben ik nog bezig natuurlijk). Ik heb haar op de aardbol aangewezen waar Nederland ligt (nadat zij mij had aangewezen waar Pennsylvania ligt natuurlijk. Ik blijf didactisch verantwoord bezig, ook al is mijn eigen onderwijs nu klaar). Julia maakt armbandjes van kleine elastiekjes, ik kreeg er een paar mee voor Paige. En ze heeft me ook nog de school laten zien (1000 kinderen, groot!).
Uiteraard doe ik volgend jaar zelf mee met het penvriendenprogramma. Zulk soort dingen horen gewoon. En zijn nog leuk ook!
Als je nog penvriend wil worden met iemand uit je vorige land: I’m your girl!
wat een goed idee, moest in nederland ook,
Die elastiekjes heten ‘Loombands’ hier ook een grote hit!
Ik ben er inmiddels achter dat het een wereldwijde trend is… ik was ze ook al tegengekomen bij de Steenwijkse/Tukse familie!