Afgelopen weekend had ik een super sociaal weekend. Dit keer niet in State College, maar in het vertrouwde Nederland. Heel erg intensief, maar wel heel leuk. Nu zit ik natuurlijk nog een beetje met een jetlag… maar over het algemeen ben ik vrij wakker bij vrienden en familie!

Vrijdag: receptie

Vrijdag, na de afspraak bij het consulaat, hadden we ‘s avonds een receptive van mijn schoonmoeder, die 25 jaar lang in het ziekenhuis in Emmeloord werkt. Dat was voor mij natuurlijk een fantastische mogelijkheid om de (schoon)familie weer te zien. Het was gezellig, en het eten was ook lekker. En niet onbelangrijk: mijn nichtje Fenna, vorig jaar november geboren en inmiddels een heel stuk groter geworden, kon ik weer eens vasthouden. Dat is toch wel heel erg belangrijk voor me!

Fenna en ik

Zaterdag: inpakken, shoppen en uit eten

Michiel heeft de afgelopen weken al ontzettend veel opgeruimd, weggegooid en weggegeven, en ingepakt. Een paar dingen waren er nog over voor me: de keukenkruiden, mijn kleding (logisch) en nog wat zeep/make-up/crèmes en dat soort werk. Dat moest dus eerst maar uitgezocht, zodat de verhuizers dinsdag effectief kunnen inpakken.

Daarna ben ik naar het winkelcentrum gegaan. Mijn superfijne kledingwinkel had weer een mooie collectie hangen. Ik heb ‘m half leeggekocht… want ik ben serieus gaan winkelen. Kleding in Amerika is toch echt wel een ander verhaal dan hier in Nederland hoor. De kwaliteit is of zeer slecht, of je betaalt je helemaal scheel: een middensegment is er niet. Ook heb ik een niet-doorsnee stijl die je in Amerika sowieso niet kunt vinden (ja, misschien online, maar ik pas mijn kleding toch graag van tevoren: “nee, die figuurnaad zit niet goed… laat maar” – ik ben een lastige klant!).

‘s Avonds zijn Michiel en ik naar Emmeloord geweest: wezen eten met Martine, Daniela en Arieke (en later schoven ook nog Gera en Jan Pieter even aan). Supergezellig. Wat een verschil met uit eten gaan in Amerika. In State College is het typisch veel duurder, en je krijgt het echt niet voor elkaar om er om 8 uur te zijn, en pas om half 12 aan je koffie te zitten… Uiteindelijk zijn we tot half 2 blijven hangen! Leuk, weer even fijn bijpraten. Gelukkig heb ik nog een paar dagen om de rest te spreken!

Zondag: familie

Zondag, nadat ik (vrij laat) wakker werd na mijn jetlag, zijn we naar de Kloosterweg gegaan. Het was weer reuzegezellig… soep op zondag, daarna lekker buiten zitten in de zon, ondertussen voetballen met Floris, stoepkrijten met Anne-Marie (en kletsen met pa en ma en mijn zusjes en aanhang).  En eindelijk heb ik mijn nichtje Carlijn, geboren op 15 februari, voor het eerst gezien… Wat een ontzettend mooie baby. Ik hoop dat ze de knuffel die ik had meegenomen, de Penn State Nittany Lion, een beetje mooi vindt (stiekem hoop ik natuurlijk dat dat DE lievelingsknuffel wordt, is bij Anne-Marie ook deels gelukt).

Carlijn en ik

De Nittany Lion knuffel (mascotte van Penn State)

Auto

En ja, ik moet toch zeggen dat ik erg geniet van mijn tijdelijke racemonster. In Austin noemden ze de Fiat 500 destijds een ‘hamster in a wheel’ – nou, deze aggressieve versie is dan een ‘hamster in a wheel on speed’… wat een dikke motor zit er in die kleine auto! En met het mooie weer van deze dagen ben ik erg blij met mijn cabrio!