Terug in Nederland! En hoe!

Woensdagmiddag vertrok ik naar Nederland. Ik weet wat jullie denken – “en dat schrijf je nu pas? Hoezo krijgen wij late updates?” Nou… dat heeft te maken met het tijdverschil. In Amerika loop ik zes uur achter. Ik kwam dan ook ‘pas’ donderdag rond half 11 aan. Vandaar dat de bijna-dagelijkse blog nu even een dag achterloopt. Trek ik wel weer recht!

Naar het vliegveld

Woensdag had ik eerst nog een werkdag op Smeal. Weer een hoop regelen, zorgen dat ik mijn laatste bestanden mee heb, nog even lunchen met Veronica… En vervolgens heeft collega Pranav me naar het vliegveld weggebracht. Ons vliegveld is superdichtbij, en is ook niet zo groot, dus om 16.15 naar het vliegveld vertrekken als je vlucht om 17.45 gaat is vroeg genoeg. Wat een weelde… is weer eens wat anders dan 2.5 uur op Schiphol rondhangen en nog eens een dik uur bussen en treinen om uberhaupt op Schiphol te komen.

Vliegveld University Park (SCE). Klein maar fijn (and it does the job!)

Instappen voor het stuk State College-Detroit. Ja, dat gaat op deze manier…

Omgekeerde heimwee…

Toen Michiel me begin januari naar Schiphol bracht was ik zowat misselijk van de heimwee. Ik was toen zwaar emotioneel, dikke keel, rode ogen. Afscheid doet pijn!

Nu gebeurde me zowat het omgekeerde. Ik stond een beetje als verloren rond te kijken. Ik merk dat ik me hier in vijf maanden tijd echt thuis ben gaan voelen. Dat komt door de groep hele fijne collega’s, de groep vrienden, de aardige mensen in State College, en het feit dat ik hier nu een huis heb. Michiel mist nog, en zo nu en dan nog wat vrienden en familie uit Nederland als gasten, en dan is het helemaal in orde. Maar het gevoel van ‘he, moet ik nu al weer weg?’ had ik niet helemaal zien aankomen. Vreemd…

Vlucht

De vlucht ging op zich goed. Ik vloog met Delta via Detroit, en ik zou 40 minuten overstaptijd hebben. Dat ging allemaal precies goed. Ik kon meteen doorlopen en boarden. Fijn zo! De vlucht naar Nederland vertraagde wel een beetje (door aansluitende vluchten), dus ik kwam uiteindelijk rond half elf in plaats van tien uur op Schiphol aan. Ik had een nachtvlucht en zat in de middelste vier stoelen, ook nog in het midden, dus fijn tegen het raam aanhangen en zo wat slapen lukte niet helemaal. Ik denk dat ik een uurtje heb geknikkebold. Met als gevolg dat ik nu best wel moe ben, en een jetlag heb.

Huurauto!! Huurauto!! Huurauto!!

Michiel heeft tegenwoordig geen lease auto meer, en rijdt in de Fiat 500. En Michiel is deze dagen gewoon aan het werk en moet ook gewoon naar leveranciers. Ondertussen moet ik ook overal naartoe: consulaat, Tilburg, familie en vrienden – en een groot deel van de ‘moet-gebeuren-dingen’ zijn werkgerelateerd. Ik heb dus een huurauto geregeld.

Wat kan het leven mooi zijn. Je reserveert een auto in de ‘Ford Fiesta’ klasse, en de vent achter de balie bij Enterprise autohuur zegt: “You have a couple of options. First, we have a Fiat 500, we also have…” “Nee stop maar, hou maar op, doe die maar, prima (ik heb ‘m thuis ook…)”. (Het leven is mooi!) Enterprise vent: “Do you want a convertible?” Of ik een cabrio wil? Wat?! Zijn bananen krom?! Ja, natuurlijk!! (Het leven is mooier!!). Grijs of rood? “Rood natuurlijk, duh…”. Toen ik vervolgens bij de parkeerplaats aankwam om de auto op te halen bleek de Fiat 500 in kwestie ook nog eens een Abarth-getunede versie te zijn met maar liefst 160 pk (!!!) te zijn…. Voor zo’n kleine auto is dat echt megaveel… onze eigen Fiat 500 heeft 69 pk… (Het leven werd nog een stukje mooier!!!) En dat racemonster heb ik 12 dagen lang… 🙂 🙂

En met het dak eraf, over de A1, in de zon, radio aan, zonnebril op het hoofd, haar wapperend in de wind, naar ‘huis’ in Leusden rijden… mmmm, het kan minder! Brede glimlach hier!