En na mijn lieve briefjes van studenten heb ik nu ook de bak met ellende ontvangen. Dat was onderdeel van de formele evaluaties die studenten mogen doen aan het einde van het semester. En die evaluaties zijn anoniem. Studenten kunnen schrijven wat ze willen. En soms doet dat een beetje pijn, eerlijk gezegd. Ik heb die scores en oordelen vorige week al binnengekregen, maar het kostte me even tijd om de boel te verwerken.

De evaluaties zijn belangrijk

Want ze worden gebruikt voor de jaarlijkse beoordelingsgesprekken, en ook in een later stadium voor de promotie- en tenurebeslissingen. De scores op de 7-puntsschalen over de kwaliteit van de cursus en de kwaliteit van de professor van iedere docent van de business school worden naast elkaar gelegd. En het is de bedoeling dat je vooral niet onder het gemiddelde scoort. Scoor je ondergemiddeld, dan heb je een probleem.

Op zich is dat een vreemd doel: per definitie zijn er een hoop docenten die ondergemiddeld scoren – hoe kom je anders aan een gemiddelde? Ver bovengemiddeld scoren is simpelweg niet mogelijk als je net komt kijken en net een nieuwe cursus hebt overigens… dat is gewoon niet realistisch. Op het eerste gezicht lijk ik het prima te hebben gedaan (niet onder het gemiddelde in ieder geval).

Open vragen = vragen om ellende

Naast die scores van 1 tot 7 krijgen de studenten ook de vraag wat ze fijn vonden en wat ze niet fijn vonden. Daarbij is de kritiek anoniem, en mogen ze schrijven wat ze willen. Ik heb die open vragen eind vorige week al gezien (in de auto naar Washington DC toe…) en dat was toen best heftig. Want ook al is het maar een klein deel van mijn 66 studenten die me schijnbaar haten, hele alinea’s met negativiteit komen toch erg hard binnen.

Zinnen als ‘she should be fired’ en ‘damages the reputation of Penn State’ zijn niet tof om te lezen. Die negatieve reacties die zwaar op de persoon spelen zijn echt niet fijn. Het is toch wel opvallend, als studenten van je houden zijn drie woorden genoeg, als studenten je echt haten gaan er echt even voor zitten om een vileine rant op te schrijven.

Op zich is het goed gegaan

Nu heb ik wat meer afstand en kan ik er wat neutraler naar kijken. Die negatieve reacties lijken zich te concentreren bij slechts een paar studenten – ze kopieren elkaar zelfs, ik heb een zeer donkerbruin vermoeden wie de ‘daders’ zijn. Nou ja, het is een beetje zoals in mijn leven wat standaard lijkt: you love me or you hate me. Ik heb (heel veel meer) reacties met complimenten en er zijn ook een hoop constructieve suggesties waar ik dus wat mee kan, dus al met al ben ik best tevreden.

Zeurders heb je altijd. Ik moet alleen even leren om die rant-reacties niet te hard te laten binnenkomen.