Heimwee. Dat gebeurt. Het duurde niet eens zo heel erg lang, maar nou nou, tranen met tuiten… En zeker tien zakdoeken verder: afgelopen vrijdagmiddag zat ik er even helemaal doorheen. En dat kwam eigenlijk omdat er allerlei dingen tegelijkertijd gebeurden.

Eerst wat ik zag aankomen:

1) Michiel is weg. Dat is al sinds zondag natuurlijk, maar op maandag-dinsdag-woensdag-donderdag ben ik altijd zo gruwelijk druk dat ik pas op  vrijdag weer lucht heb. En vrijdag voelde dat meteen leeg aan. Het was echt heel erg leuk met Michiel in de buurt (en het was dan ook een stevig sociale periode). Ook realiseerde ik me dat het huizenzoekproces nu echt grotendeels op mij aankomt (nou ja, de bezichtigingen in ieder geval), en dat dat best heftig is. Met z’n tweeen zijn we een zoveel sterker team dan apart. Kortom, ik mis mijn vent!

2) Na twee weekends met Michiel is dit weer een weekend alleen. Wist ik van tevoren. Maar dit weekend staat er niets gepland. En dat is supersaai… Ik heb nog wel werk te doen, en ik heb een bezichtiging van een huis. Om die redenen kon ik ook niet mee met Manny, die me had gevraagd om mee te gaan naar Pittsburgh, om naar de Aviary (Nationale Vogelhuis) te gaan. Want dan zou ik niet op tijd weer terug zijn… en dus ging dat feest niet door. Jammer, jammer, jammer. En er staat vervolgens niets in de agenda.

3) Er zijn collega’s weg. Ten eerste, de ‘visiting scholar’ Jana uit Duitsland is weg. Met haar ging ik regelmatig lunchen, en we werken ook samen voor onderzoek. Even binnenlopen om de voortgang te bespreken is er niet meer bij. We deelden ook onze ervaringen over ‘rare Amerikaanse gewoonten’ en dergelijke met elkaar, en dat kan niet meer. Jammer.

4) Ten tweede, mijn collega Pranav is afgelopen week vertrokken naar India en is een hele maand weg. Baal ik van. Die gast is gezellig, ik kan het goed met hem vinden. Hij is single en woont alleen (wel zwaar aan het daten overigens, en dat is een verhaal apart wegens de Indiase cultuur). Ik ben dan wel getrouwd maar ik woon hier natuurlijk ook alleen. Wij gaan regelmatig wat eten: hetzij bij mij (Italiaans, of salade), hetzij bij hem (Indiaas, heerlijk), of in een eettentje (TexMex of de Griek), en dan hebben we het vaak over het werk of zijn dating avonturen. Dat kan dus nu even niet. Ook op kantoor wordt het stiller: zijn kantoor zit drie deuren verderop, en hij is mijn eerste point-of-contact als ik vragen heb. En die is nu dus ook weg. Jammer.

En dan de toevalstreffers:

5) Vrijdagochtend wachtte de digitale versie van het fotoalbum van mijn promotie op me in mijn mailbox. Miranda heeft daar weer wat fantastisch van gemaakt. Ik keek de foto’s weer langs, en de herinneringen aan 18 december waren weer glashelder. En dan word ik sentimenteel. Kan ik niets aan doen. Het was een fantastische dag… en wat mis ik mijn collega’s uit Tilburg!

6) En toen kwam Albertine onverwacht in de lucht op Skype… Met Carlijn op de arm… Smelt… Sorry Albertine, ik weet niet of je het hebt gemerkt, maar ik heb vooral naar Carlijn gekeken op de webcam. Ik wilde haar zo graag even vasthouden, mijn armen door het beeldscherm steken… Wat vond ik het fijn om jullie te zien en te spreken, en wat vond ik het jammer dat het maar zo kort was.

7) En toen gebeurde het. De radio, de grote boosdoener. Nu ben ik zo’n type dat bij bepaalde muziek intense herinneringen heeft. En dat is veelal fijn, omdat muziek daarmee meer betekenis krijgt, maar soms is dat ook erg lastig. Want van alle liedjes die er mogelijk op mijn radiostation konden zijn, kwam uitgerekend het liedje langs dat onder onze trouwfilm zat langs: A Thousand Years van Christina Perri. Nee toch… Na een paar seconden gleden de eerste tranen al over mijn wangen: “I have loved you for a thousand years, and I will love you for a thousand more”. Herinneringen aan onze trouwdag schoten over mijn netvlies: vrienden en familie, iedereen blij – en toen zat ik er helemaal doorheen. Ik voelde me ineens zo heel erg alleen…

En wat doe ik vervolgens? Ik ga de trouwfilm van de jongens van MBrace op Vimeo terugkijken (zie hierboven), en maak het zo nog erger voor me… Onze trouwdag was zo bijzonder, het was zo’n mooie dag, en dat kun je zien… De belangrijkste reden dat we uberhaupt een trouwfilm hebben is om een visuele herinnering te hebben aan iedereen die erbij was. En dat is heel erg gelukt. Ik kreeg zo’n acute aanval van heimwee dat ik er letterlijk misselijk van werd – dat was nieuw voor me.

Oplossing: anderhalf uur Skypen

Gelukkig was het tijdverschil nog in mijn voordeel en was Michiel nog wakker. Een snelle What’s App – “ben je nog wakker?” – en gelukkig was dat zo. Ik weet dat ik emotioneel gezien niet altijd de meest stabiele persoon ben, en Michiel snapt dat – en dat ik in zo’n situatie, bij gebrek aan een schouder dan een Skype gesprek van uiteindelijk anderhalf uur nodig heb.

PS: Nu niet meteen denken dat ik het hier niet leuk vind hoor. 99.9% van de tijd gaat het supergoed en heb ik (haast) geen last van heimwee of zo. Het valt me heel erg mee, het gaat eigenlijk supergoed, zowel op het werk als sociaal, en ik heb geen reden tot klagen. Dit is de derde keer dat ik hier heimwee heb (ter info: de eerste keer was nadat Albertine en Carlijn naar het ziekenhuis moesten, en de tweede keer was afgelopen zondag toen ik Michiel naar het vliegtuig had gebracht). En vaak duurt zoiets maar een uurtje of twee. Het valt allemaal dus wel mee. Maar ik zal wel blij zijn als Michiel hier gewoon bij me is.

En berichtjes van jullie – in welke vorm dan ook – zijn ook altijd heel erg welkom. Het risico dat ik daardoor loop, neem ik met liefde. In 99.9% van de gevallen word ik er intens blij van. En die keer dat ik jullie daardoor even heel erg ga missen (foto’s van Fenna en Anne-Marie, Floris en Carlijn zitten vooral in die categorie), nou ja, daardoor voel ik me weer even mens.