Afgelopen donderdag en vrijdag was ik in Washington DC. Dat klinkt een stuk stoerder dan het was… Ik was op een lokale marketingconferentie georganiseerd door Georgetown University, die in Washington DC gevestigd is. Een aantal universiteiten in de buurt doen daar aan mee: de University of Pittsburgh, Maryland, Penn State, Virginia, en dus Georgetown. Van iedere universiteit was er een afgevaardigde die een presentatie gaf. Het is een beetje vergelijkbaar met het Tilburg X-mas Camp, behalve dan dat de organisatie van de conferentie roteert (en dit keer was het dus de beurt aan Georgetown in Washington). De conferentie heet MARC (Marketing Academic Research Colloquium).

Autoreis

We zijn donderdag rond half twee vertrokken, en we kwamen aan rond half zes. Dat was dus een lange autorit… Samen met Hari en John (Howell) ben ik met Pranav meegereden naar Washington. Dat was geen verkeerde autorit, Pranav rijdt een BMW X3 en dat is een heerlijke auto (SUV) – zeer ruim en ontzettend prettig in het rijden, en het was nog superzonnig weer ook. Tijdens die bijna 4 uur durende autorit hebben we ontzettend veel gekletst en gelachen, ik heb het zeer naar mijn zin gehad.

Na aankomst zijn we meteen ingecheckt in het hotel dat eigenlijk op de campus ligt, en meteen doorgegaan naar de receptie. Daar waren ook ‘poster presentations’ van de PhD studenten – dat was nog best interessant. Aanvullend zijn we gaan eten in Washington DC (onderdeel: Bethesda, een relatief oud deel van Washington DC). Dat was nog best een uitdaging, we moesten immers een restaurant vinden voor veel mensen – we waren met een grote groep.

Uiteindelijk zijn we met de groep bij een Italiaan terechtgekomen. Verse pasta, heerlijk… maar veel en veel en veel te veel. Als je, zoals wij, ooit in Italie bent geweest, dan weet je dat het ‘primi piatti’ in Italie niet heel veel voorstelt. Veel koolhydraten, veel suikers, veel vet (dat is pasta immers) – daar moet je niet te veel van hebben. Mijn bord (vol – wel overheerlijke – ravioli) was groot genoeg voor een hele familie! Maar ja, that’s America!

Conferentie

De volgende dag waren er 5 presentaties. ‘Onze’ afvaardiging was Pranav – en dat was (geheel objectief) de beste van de set. Die vent presenteert gewoon heel goed. Hij presenteerde een project dat hij samen met Peter Newberry (van Economics, tevens donderdagse Trivia-buddy) utivoert. Mijn Tilburgse vrienden weten wel dat als ik een Bayesiaans verhaal helemaal kan volgen, dat dat dan de verdienste van de presentator is… en dat was het geval. Gewoon heel goed. Fijn dat hij mijn collega is (mooi toeval is dat Pranav ook destijds in Tilburg heeft gesolliciteerd – ben blij dat hij hier terecht is gekomen!!).

Pranav’s presentatie op de MARC conferentie – hij deed het echt supergoed!

Hoewel de presentaties stuk voor stuk interessant zijn…. een programma van 5 presentaties is aan het einde van de dag altijd een uitdaging… De hele tijd cognitieve ‘resources’ opgebruiken om maar te kunnen volgen wat er gebeurt… op een gegeven moment is de koek gewoon op. ‘Self-deprivation’, ‘efficacy’, ‘threat to identity’, ‘social utility’, ‘bargaining costs’ – en dat dan in consumentengedragtheorie, analytische modellen, en bayesiaanse modellen… op een bepaald punt is het gewoon klaar en kan ik het niet meer opnemen.

Terugreis: Serenade bij Cafe Rio

Helaas heb ik eigenlijk niets van Washington DC gezien. John en Hari hebben allebei kinderen en moesten vrijdagavond weer thuis zijn. En eerlijk gezegd ga ik liever met Michiel Washington DC bezoeken dan met mijn collega’s… De terugreis had als enige hoogtepunt Cafe Rio – een soort Chipotle-achtig Mexicaans restaurant waar je burrito’s en Mexicaanse salades kunt krijgen, met versgebakken tortilla’s, op aanraden van John Howell. Heel erg lekker, werkelijk, en beter dan Chipotle, en dat kan haast niet..(!).

De overheerlijke salade bij Cafe Rio met versgemaakte tortilla – beats Chipotle!!

Wat wel grappig was – ik was daar natuurlijk voor de eerste keer, en ik wist niet helemaal wat de ‘normale manier’ van bestellen was. Dat hadden ze daar door. Gevolg, de vraag: “Are you a first-timer?” (ja – en eigenlijk Pranav en Hari ook, maar die hielden zich wijselijk stil). Daarop volgde een soort serenade van de hele keukenploeg: “A first-timer, a first-timer, a first-timer!! Woohoo!!” (en ondertussen schaam ik me dood, maar laat dat niet merken… “this is only slightly embarrassing guys, but thank you!”) Gelukkig was me dit in Austin, Texas, al eens eerder overkomen. Totaal leuk overigens. Gewoon ‘go with the flow’…