De afgelopen weken (maanden…) was ik alleen maar aan het rennen en vliegen. Telkens nieuwe colleges voorbereiden (typisch de dag van te voren), huizen zoeken en daarna de papierwinkel van de financiering, verzekeringen, en inspecties afwerken, vervolgens de verbouwing en de keuken bedenken en organiseren, mijn visumuitdagingen oplossen, ondertussen nog proberen te sporten en sociaal bezig te zijn. Geen tijd om achterom te kijken. Geen tijd om (ver) vooruit te kijken. Geen tijd om na te denken. En vooral helemaal geen tijd om uit te rusten (overigens, ook geen tijd om te slaapwandelen, leek het wel).

Maar nu heb ik een heleboel afgerond:

1. Het huis is rond, en de papierwinkel ook.
2. De aannemer is gevonden en is bezig met de offerte.
3. De keuken is uitgetekend en quasi besteld.
4. En mijn onderwijs zit er bijna op.

Laatste colleges

Deze week zit ik in de laatste colleges… we zijn bijna aan het eind van het semester. Tot dinsdagmiddag zat ik nog vol in het nakijkwerk van de laatste opdracht (het Marketingplan voor een nieuw product op zonne-energie) en was ik nog steeds erg druk. Dinsdag en donderdag staan mijn colleges in het teken van de teampresentaties van mijn MarkStrat teams (de strategie simulatie). Voor de verandering kan ik daar niets aan voorbereiden, en leun ik achterover!

Wat was de situatie? Dinsdag eind van de middag waren mijn sessies afgelopen, en ik had zomaar een gevoel van ‘en wat nu?’… Ik ben gewoon klaar (nou ja, bijna dan). Ik KON dinsdagavond zelfs niets meer aan mijn onderwijs doen! En ook niets aan de keuken, of aan de verbouwing, of aan het huis… Zelfs aan de verhuizing kon ik niets doen – dat heeft Michiel allemaal onder controle. Een raar gevoel. Zeker als je alleen maar hebt lopen rennen en vliegen de afgelopen tijd…

Volgende week nog even stressen...

Okee, nog eventjes dan. Volgende week is mijn ‘final exam’, en dat moet worden nagekeken. In Tilburg kreeg ik voor mijn gevoel altijd maar beperkte tijd om dat na te kijken. Die hele stapel (soms 300 studenten) moest in 15 werkdagen worden nagekeken. Dat was altijd een hele grote pukkel werk, en dat werk was altijd een taak voor drie mensen. Alleen al het cijfers optellen en sorteren van die stapels kostte simpelweg uren…

En hoeveel tijd krijg ik hier? Opgeteld 48 uur (en dat is inclusief de nachten, dus he…). Letterlijk: 48 uur. Het examen is afgelopen op dinsdag om 12 uur ’s middags? Donderdag om 12 ’s middags deadline voor de cijfers. Keiharde deadline En wel van de hele cursus met alle onderdelen. Ga er maar aan staan. Gelukkig wist ik dit van te voren en is mijn examen er op ingericht dat ik het binnen maximaal 12 uur nagekeken heb (en ik heb 66 studenten – 10 minuten per examen moet te doen zijn). Ik zorg ervoor dat de rest van alle cijfers ‘klaar staan’ en dat ik alleen de laatste cijfers nog moet invoeren. Eerlijk gezegd kan ik er ook niet langer over doen, want die donderdagmiddag ga ik naar Washington DC voor een conferentie.

Rust (eventjes). En wat doe je dan?

In mijn geval – ik was eerst helemaal verbaasd. Ik was helemaal van de kaart… hoezo is mijn korte-termijn-had-eigenlijk-gisteren-afgemoeten-to-do-list ineens weg? Wat moest ik nu gaan doen? Ik had een collega gevraagd om te gaan eten (en die had al plannen). Er was ook geen Zumba… En ik hoefde ook geen boodschappen te doen. Niets MOEST en niets KON, zo voelde het.

Oplossing: ik ben in bad liggen. Heerlijk. Ontspanning. Laptop op een stoel naast het bad gezet, en een aflevering van De Wereld Draait Door gekeken. En drie aflevering Toren C ge-binge-watched (met ondertussen wat extra warm water erbij). Geweldig. Ik kwam er helemaal gerimpeld uit.

En vandaag (woensdag) ben ik mooi bezig geweest met de voorbereiding van mijn presentatie op de EMAC conferentie in Valencia. Want over drie weken zit ik al in het vliegtuig naar Nederland, en moet ik alles klaar hebben. Nee, ik heb echt genoeg te doen nog de komende drie weken, maar het gevoel dat ik nu niet meer achter de feiten aanloop en drastisch aan het interen ben op mijn reserves is voorbij. Eindelijk heb ik weer substantieel tijd voor onderzoek!! Wat een ontzettend fijn gevoel.

Ik kan weer ademhalen. En ik geniet er van zolang het duurt!