In Amerika gaan heel veel dingen sneller dan in Nederland. Ga in een restaurant eten, en het eten staat in no-time voor je neus. Afspraken maken met doktoren en dergelijke gaan veelal zonder wachttijd. Zelfs de vrachtwagens rijden hier harder dan in Nederland (die rijden dezelfde snelheid als de auto’s, dat is wel erg prettig). En ook een huis kopen kan veel sneller, hebben we geleerd! Hemel, wat was dat spannend… Een chronologisch verslag.

Vrijdag 28 maart: mailtje van Larry

Onze makelaar, Larry, had door de bezichtigingen tijdens Spring Break wel een aardig goed beeld gekregen van wat wij mooi vinden en van wat wij helemaal verschrikkelijk vinden. Omdat er best wat nieuwe huizen op de markt komen deze dagen, stuurde hij me deze dagen regelmatig nieuwe huizen op die net (of nog niet eens) op de markt waren. Vrijdag was er zo eentje, waarvan Michiel ook vond dat ik ‘m moest gaan bekijken:

Old Farm Lane, voorkant

Old Farm Lane, achterkant

Zaterdag 29 maart: bezichtiging

Samen met nog een paar andere huizen ging ik in de stromende regen van die zaterdag naar Old Farm Lane. En ik wist meteen: Michiel is meteen verliefd (en ik ook). Wat meteen opviel was de tuin: het huis staat op een perceel (van 1300 vierkante meter) dat voor een groot deel vol met bomen staat, en het grenst ook nog eens aan een stukje bos. En aan de achterkant van het huis hebben de huidige bewoners een uitbouw gemaakt (ze noemen het de ‘sun room’) met allemaal ramen. Nu moet ik zeggen dat ik het beste plekje in ons huis in Leusden toch wel de uitbouw vind, met uitzicht op de tuin en dakramen waardoor het licht zo fijn naar binnen komt. En dit leek er verdomd veel op (deze is alleen groter en is roze geverfd, maar dat laatste kunnen we oplossen).

De sun room, mooiste plekje van het huis

Andere kant van de sun room

Verder: drie slaapkamers, ook nog een basement, en een keuken die eruit moet (en dat is goed nieuws). Er zit weliswaar geen gas (waarschijnlijk), maar indien niet is dat op te lossen. Ik had wel wat twijfels: het huis was wat aan de grote kant. Bijvoorbeeld, wie heeft er in Nederland nu een garage waar twee grote auto’s zeer comfortabel binnen kunnen staan? En wat heb je aan twee woonkamers? En drie badkamers? Maar goed… dat is normaal hier in Amerika, weet ik inmiddels. De tuin maakt veel goed. En die sun room, had ik die al genoemd?

De achtertuin, en dat in de winter… en wordt dus nog beter!!

Zondagochtend 30 maart: Skype

En toen volgde zondag het Skype gesprek met Michiel. Ja, ik kreeg hem goed verkocht, en toen begon de onderhandeling tussen ons twee: Glenn Road (duurder, kleiner, ouder, maar dichterbij) of Old Farm Lane (goedkoper, groter, jonger, maar verder fietsen)? Glenn Road zat inmiddels al heel erg in mijn hoofd en ik zag dat interieur al helemaal zitten… Dat is een heel erg karakteristiek huis, ik was zelfs al naar de Architecture Library geweest om achtergrondinformatie te zoeken. Maar ja, die achtertuin van Old Farm Lane he… In de onderhandelingen met Michiel heb ik er een Doppie (dat is een rode Fiat 500 met zonnedak) en mijn nieuwe keuken bij-onderhandeld (want die keuken had bij Glenn Road niet meteen gekund in verband met de hogere prijs van het huis, dus dit is echt wel een pre voor mij).

Zondagmiddag 30 maart: Er was een Ander Bod binnengekomen

Eerst hadden we besloten dat ik maandag nog een keertje langs zou gaan om nog een keertje te kijken. Maar toen kreeg ik een bericht van de makelaar. Het huis stond echt nog geen 48 uur te koop, en er was al een bod binnengekomen. En daar baalde ik toch echt stevig van – een indicatie van dat ik het huis ook echt heel tof vind. Nu moet je als tweede belangstellende in Nederland afwachten tot de onderhandelingen met de eerste bieder zijn afgerond, maar hier werkt dat anders. Hier zou de verkopende makelaar alle biedingen verzamelen en op maandag om 10 uur met de verkoper gaan bekijken. Je hoeft niet op je beurt te wachten, en dat maakt het een stuk competitiever.

Zondagavond en -nacht: Contract bestuderen 

Zondagavond zou ik eerst nog gaan eten bij Veronica. En in die tijd had de makelaar het koopcontract (waarin de bieding stond gespecificeerd) klaargemaakt. En dat moest ik nog bestuderen en ondertekenen toen ik terugkwam. Dat was een document van 21 pagina’s en  dat kostte echt wel even tijd. Ik lag pas om 3 uur in bed.

Maandagochtend 31 maart: Onderhandelingen

Ondertussen had onze makelaar maandagochtend bij de verkopende makelaar losgekregen dat de andere biedingen – er waren er niet twee, maar drie in totaal! – ook vrij sterk waren. Ik heb als reactie daarop ons bod nog aangepast (terwijl ik bij de chiropractor aan de balie stond, hoezo multitasking). En snel naar school fietsen om de boel te ondertekenen… Even later kreeg ik te horen dat de verkoper met een andere bieder in zee was gegaan. Balen, stevig balen. Ik had het Michiel meteen laten weten, en die baalde ook stevig… die achtertuin he…

Even later: weer een bericht. Er was een opening. Of we van een bepaalde voorwaarde wilden afzien. Want de verkoper had schijnbaar een tegenbod gedaan waar de onderhandelende bieders volgens de verkoper te laat op reageerden (echt, dat kan niet langer dan twee uur zijn geweest… hoezo niet snel genoeg gereageerd?). Maar goed, het leek mij geen kwaad te kunnen om in feite in ruil voor een lagere prijs een bepaalde voorwaarde te laten schieten. De verkoper wilde echt zeker weten dat hij zijn huis ging verkopen. Snel Michiel even Skypen ondertussen, en die was het met mij eens.

Maandagmiddag 31 maart: Beet!

En toen kreeg ik wat later het bericht dat we het huis hadden! Onze makelaar had ons bod er tussen gefrummeld… Onze aanbetaling (ruimschoots hoger dan normaal) trok de koper vervolgens over de streep – want hij wilde zekerheid. Op dat moment zat ik net in de zon buiten heerlijk mijn salade te eten in gezelschap van John Howell (collega) en Peter Ebbes (Nederlander, was even op bezoek). Kon ik het meteen een beetje vieren (want in je uppie op kantoor ultiem blij zijn is ook zo wat). Wat kan het leven toch mooi zijn als de zon op zo’n moment ook even meehelpt.

Al met al ging dat dus razendsnel: nog geen 48 uur nadat ik het huis voor het eerst had gezien, hadden we overlegd, besloten, geboden, en… waren we eigenaar geworden! Hoezo snelheid… De enige voorwaarde die ik nog moest invullen was de financiering – en dat is de reden waarom ik dit verhaal nu pas op het blog zet 🙂

Morgen deel 3, met meer foto’s!