Rekeningen zijn anders hier. Huh? Hoezo anders? Gisteren de energierekeningen, vandaag de doktersrekeningen.

De doktersrekeningen hier zijn best ingewikkeld. Het systeem is anders, en zijn allemaal nieuwe termen, en nu kon ik ook nog kiezen tussen twee verschillende soorten zorgpolissen waardoor de rekeningen ook nog anders zijn. En tot overmaat van ramp komt die keuze door een verandering sinds januari 2014 – en weten HR-medewerkers, zorgaanbieders, en ook collega’s eigenlijk ook niet alles. Toen ik mijn eerste rekening kreeg, heeft het best lang geduurd voordat ik ‘m begreep (iedereen sprak elkaar tegen), maar inmiddels ben ik eruit.

Eerst: de zorgverzekering

Er gaan echt hele erge spookverhalen de rondte over zorgverzekeringen in Amerika. Niet te betalen. En dat is misschien wel zo als je geen werk hebt, maar bij Penn State is het absoluut goed geregeld. Mijn maandelijkse kosten zijn vergelijkbaar met of zelfs lager dan die in Nederland, en dat is toch best opvallend. Een hele goede secundaire arbeidsvoorwaarde.

Nu zijn Amerikaanse zorgkosten wel serieus hoger dan in Nederland, dus het hebben van een zorgverzekering is wel belangrijk. En dat wordt dankzij Obama binnenkort verplicht – maar denk je eens in wat de situatie wordt als mensen geen zorgverzekering hebben maar wel een operatie van tienduizenden dollars nodig hebben. Of bestraling in verband met kanker. Mensen die niet verzekerd zijn, kunnen hun huis verkopen in zo’n situatie.

Het is dus wel belangrijk om op te letten. Ik kon bij de start van mijn baan hier kiezen tussen twee soorten polissen: 1) Savings (de nieuwe polis): lage maandelijkse premie (zo’n 50 dollar) maar een hoge ‘deductible’ (eigen risico, zo’n 1250 dollar), bedoeld voor mensen die weinig mankeren, en 2) Blue (de standaardpolis): hogere maandelijkse premie (ruim 200 dollar per maand) maar een lage deductible (zo’n 250 dollar), bedoeld voor mensen die operaties en ziektes en dergelijke verwachten. Dus, het Savings plan 1) kost hoe dan ook 600 dollar (12*50 dollar) plus misschien 1250 dollar en het Blue plan 2) kost zeker 2400 dollar (12*200 dollar) plus misschien 250 dollar.

Nu ben ik niet vaak serieus ziek, en heb ik nog nooit operaties gehad. Ik zou dus voor 1800 dollar aan zorgkosten moet maken voordat plan 2 voor mij financieel interessant wordt. Dat verwacht ik niet. In Nederland zou ik ook zonder problemen een hoger eigen risico vragen, dus dat heb ik hier ook gedaan.

Dan: nieuwe termen

Maar de Amerikaanse zorgverzekeringen zijn anders dan de Nederlandse zorgverzekeringen. Zo hebben ze hier dus een ‘deductible‘ (het eigen risico, waarbij het eigen risico bij plan 1) wel een stuk hoger is dan in Nederland. Zodra je die deductible hebt bereikt, betaalt de verzekering verder alles, behalve de co-insurance (zie later).

Ze hebben hier ook een ‘co-pay‘ (oftewel ‘cover-pay’): een bedrag dat je altijd betaalt bij elk bezoek bij een dokter. Bij plan 2) is dat 10 of 20 dollar, en bij plan 1) is dat niet van toepassing. En die co-pay telt dus voor je deductible. Geldt ook voor medicijnen, overigens.

Dan nog de ‘coinsurance‘: een percentage dat de verzekering betaalt – de rest moet je zelf betalen. Voor een normale dokter is dat 90% (plan 2) of 70% (plan 1). En ook die coinsurance telt voor je deductible. Ook zit er een maximum aan de co-insurance (loopt in de duizenden dollars, kortom, je betaalt praktisch altijd 10-30%.

Dan is er ook nog het verschil tussen in-network en out-of-network zorgaanbieders: je betaalt zelf meer bij voor diensten van een dokter die niet bij de zorgverzekering is aangesloten dan bij eentje die wel bij de club zit. Bij de in-network zorgaanbieders krijg je korting, en die zie je ook terug.

Even tussendoor: snappen jullie het nog?

Voorbeeldje: de chiropractor

Ik heb in de afgelopen twee jaar serieuze rugpijn gehad. Een keertje heel erg lang (ruim een half jaar), en een paar keer serieuze scheuten waardoor ik geen kant meer op kon. Da’s een probleem. En na de verhuizing naar State College was een prioriteit om een chiropractor te vinden die me meteen kan rechtzetten als het weer verkeerd gaat. Ik heb dus een chiropractor gevonden. Nu heb ik ook vaak serieuze nekklachten (stijve nek, zere schouders), en die heeft de chiropractor meteen verholpen. Wat fijn, wat fijn, wat fijn!

Maar dan krijg je dus een rekening. En die moet je betalen. Ik krijg een rekening van 45 dollar voor een chiropractische behandeling (NB: dat is op zich al een grapje – in Nederland ben je makkelijk 85 euro kwijt voor dezelfde chiropractische behandeling – dat is ruim twee keer zoveel!). In plaats van die 45 dollar moest ik bij de balie 35 dollar betalen. Dat is in mijn geval dus co-insurance, want ik heb plan 1). En ik ben 35 dollar op weg naar de grens van mijn deductible voor 1250 dollar. Omdat ik een in-network chiropractor heb gekozen, heeft de verzekering 10 dollar korting bedongen bij de chiropractor. Had ik nu plan 2) gehad, dan had ik 20 dollar betaald aan co-pay, en nog 5 dollar co-insurance.

Health Savings Account 

Maar die 35 dollar betaal ik eigenlijk ook niet. Want Penn State heeft voor degenen die het Savings plan 1) kiezen een creditcard met 400 dollar klaar gelegd voor zorgkosten. En daarmee kan ik die 35 dollar betalen. En als ik wil, kan ik die creditcard (belastingvrij) ophogen met geld van mijn salaris. Kortom, plan 1) heeft weliswaar een deductible van 1250 dollar, maar dat wordt voor 400 dollar gesponsord. En het risico dat overblijft, is dus relatief beperkt.

Bonus: massage – ook gesponsord

En nu komt het mooie. Mijn chiropractor heeft ook een masseur in de praktijk. En die doet ‘deep tissue’ massages van een uur lang, en dat helpt ook nog eens voor mijn stijve nek en schouders. En dat voor 60 dollar, omdat ik daar ook korting voor krijg vanwege het in-network gebeuren. Van die 60 dollar betaal ik zelf 35 dollar (dat is dus ‘co-insurance’, betaald van mijn gesponsorde 400 dollar-creditcard dus kost het mij niets), en de rest betaalt mijn verzekering. Wat een grap. En die massage was fijnnn….!