Afgelopen weekend was er een belangrijk studentendingetje aan de hand hier in State College: THON. In de afgelopen weken was ik er op gewezen: geldinzamelingsacties voor THON, studenten die me vertelden dat ze medische keuringen hadden voor THON, studenten die niet naar de les kwamen wegens rondleidingen voor THON… en ik maar denken: wat is THON?

THON: FTK!

In het kort, THON is een dansmarathon. 48 uur lang, van vrijdagavond tot zondagavond, dansen studenten (alleen derdejaars mogen typisch meedoen) om zo geld op te halen voor het goede doel. Nu is dansen niet helemaal het juiste woord, geloof ik, je hoeft niet per se te dansen, maar je mag in ieder geval nooit gaan zitten of liggen in die 48 uur. En dat is toch echt wel heel zwaar!

Het geld dat wordt opgehaald is ter bestrijding van kinderkanker (beetje KiKa dus). De slogan is dan ook For The Kids (FTK). Maar goed, als je dat niet weet, en je ziet overal om je heen “FTK!” en “THON!”, dan ga je je toch afvragen wat je mist! THON werkt samen met een stichting, ‘The Four Diamonds’, die families selecteert met zieke kinderen die worden ondersteund met het geld dat door THON wordt opgehaald. Veel studentenorganisaties houden binnen de THON dagen een soort competitie: wie haalt dit jaar het meeste geld op voor THON: is dat Gamma-Kappa-Beta, of Omega-Beta-Delta (ja, zo heten de studentenclubs hier. Niet uit elkaar te houden!).

THON wordt gehouden in het Bryce Jordan Center, een soort entertainmentzaal waar laatst Kanye West heeft opgetreden (er past 16.000 man in – niet gek voor een dorp van 100.000 inwoners!). Er zit ontzettend veel organisatie aan vast: niet alleen worden alle dansers medisch gekeurd, alle families van The Four Diamonds worden ergens ondergebracht, en alle bezoekers op de dag zelf worden vanuit logistiek oogpunt geregeld. En vooraf is er natuurlijk de sponsoring van de dansers zelf, waar ook heel veel plaatselijke bedrijven aan mee doen.

THON is groots. Heel erg groots!

Studenten op THON

“Professor Slot, you should come!”

Ik geef les aan seniors (derdejaars, bijna klaar met hun bachelor), en dat is dus de generatie die dit jaar verantwoordelijk is om meer geld op te halen voor THON dan hun voorgangers. En iedereen (echt iedereen) helemaal rete-enthousiast vorige week. Ik moest dus plechtig beloven dat ik afgelopen weekend even langskwam. Niet zozeer om ‘mijn’ studenten aan te moedigen of om ze een hart onder de riem te steken, maar meer voor de ervaring. THON is immers de grootste studenten-geldinzamelactie in Amerika. En dat wil ik natuurlijk niet missen.

Maar ja, toen werd ik ziek. En ik dacht aan die dansers, die ik dan vrijdag zou aansteken… en dat ze dan zondag collectief ook zouden gaan hoesten en snotteren. Kan ik niet maken, dacht ik. En toen kreeg ik vandaag ook nog eens de bevestiging van mijn actie: niet alleen de dansers zijn kwetsbaar – vooral de kankerpatiëntjes zelf, die zijn kwetsbaar! Die lopen er, met hun families, ook gewoon rond, en die wil je zeker niet ook nog eens een loopneus bezorgen…!

Maar ik ben wel trots hoor!

Vandaag, tijdens mijn colleges, ging het dus ook even over THON. Ik schat dat 85% van mijn studenten er aan mee heeft gedaan. En ruim de helft zat helemaal kapot in mijn college. “Ja mevrouw, gisteren ging het nog wel, maar vanochtend voelde ik me alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden” (“hit by a truck”). En zo zag de meute er ook uit. Maar ik ben erg trots op ze: ze hebben een dikke 13 miljoen dollar opgehaald!