Ik zit hier in een sabbatical home (een gemeubileerd huis van een professor die een half jaar op ‘sabbatical’ naar Ierland is). Dat is handig, zodat ik hier niet meteen allerlei meubels en keukengerei en dergelijke hoef te regelen (overigens, ik heb wel extra aardappelschilmesjes – of wat daarvoor moet doorgaan – gekocht, want aan eentje heb ik te weinig). Nu is het echter zo dat ik hier niet alleen woon. Er is namelijk ook een kat. Een ENORME kat. Luisterend naar de naam Lumpy. En dat is ie ook. Lomp. En hompig.

Lumpy, de enorme kat

Reminds me of Lois

Toen ik de vorige keer in Amerika zat, in Austin, Texas, had mijn bovenbuurman een kat. Een ENORME kat. Ik noemde ‘m eerst Garfield, maar dat bleek niet te kloppen, het was een zij en zij heette Lois. Het zwart-witte poezenbeest vond het leuk om voor mijn raam te gaan liggen. Als Lois de trap buiten af liep, hoorde ik het binnen kraken. Bonk-bonk-bonk. En jawel hoor, Lois lag vervolgens in de plantenbak voor mijn raam en hield me in de gaten.

Dit was Lois uit Austin, Texas, in 2011

Poezenbeest verzorgen

Maar nu hoort de kat bij het huis. Ik heb er zelfs korting op de huur door gekregen. Het is ook best wel een tijdsintensief dingetje – het is een kat met een grote gebruiksaanwijzing. Drie keer per dag voer uit een blikje, dan nog droog voer en water erbij, kattenbak scheppen… en dan nog de aandacht en de keren dat ze voor mijn voeten loopt (vooral ’s ochtends nadat ik uit bed kom en wanneer ik thuis kom van de universiteit). En aangezien het nu niet bepaald een slank, sierlijk geval is, moet je daar erg rekening mee houden.

De eerste keer dat ik het poezenbeest zag, schrok ik van de omvang. “Everything is big in Texas” heb ik al eens op Lois geplakt, maar daar heb ik Lois tekort mee gedaan. Hier in Pennsylvania zijn de katten ook van mega-omvang. En dit geval is dan ook nog eens niet heel regelmatig – er zitten bobbels aan (vandaar ook de naam ‘Lumpy’ – ‘bobbelig’). En ze heeft ook geen staart meer. Ze is schijnbaar ooit aangereden door een auto, waardoor ze haar staart nu mist en haar bobbels erbij heeft gekregen. Sneu. Maar ik heb daardoor wel een mode-tip opgedaan: een staart kleedt af. Ik zie het verschil duidelijk! Wonder boven wonder, ze past wel door het kattenluik! (“bonk!”)

Pas ik erdoor of niet?

Op weg naar het kattenluik

Nu heb ik voor het hele huis tig instructies gekregen. Welke post moet waarheen, welke rekeningen zijn voor mij, hoe werkt de verwarmingsinstallatie, met welk schoonmaakmiddel moet ik wat reinigen, telefoonnummer van de elektricien, etc. Dat zijn telkens een paar regels per onderdeel. Maar voor Lumpy heb ik een hele pagina gekregen. Ik mail ook regelmatig naar de eigenaren van het huis (en de kat) hoe het ervoor staat, en het gaat dan grotendeels over het poezenbeest. Het is dus belangrijk dat de verzorging goed gaat. En dat is voor mij (katloos, altijd geweest) toch even wennen.

Poezenbeest luistert als het haar uitkomt

Voorbeeld: hoe spreek je zo’n beest aan? Engels of Nederlands? Uitproberen. Wat blijkt? Het poezenbeest spreekt allebei. Het maakt haar werkelijk niets uit of ik nu zeg “wil je eten?” of “do you want food?” – ze valt hoe dan ook aan. Ook wil het poezenbeest naar buiten. “Wil je naar buiten?” Reactie van Lumpy: mauw mauw (betekent zoveel als “jaha… waarom denk je dat ik anders bij de deur ga zitten, sufkoppie? Schiet nou maar op…!”).

Nu mocht ze van mij toen het zo koud was (-22 graden) niet naar buiten. [Stel je voor, kat naar buiten, kat bevroren, kat dood, en ik een probleem. Binnen een week… dacht het niet.] Maar daar was ze het niet mee eens: “mauwwwwauwmauw…!!!” (betekent zoveel als “gloeiende #@*$(#, waarom mag ik er niet uit? Wat ben jij voor oppas?”).

Nu was het afgelopen vrijdag iets warmer, en meteen trok mevrouw er eind van de middag extra lang op uit. U-ren. ’s Avonds zou ik naar het feestje van Veronica gaan, en om kwart voor 9, toen ik werd opgehaald door een collega was ze er nog niet. Ja, dan ga je toch denken… Instructies volgen: Met een lepel op het etensbakje klingelen en “kitty” roepen. OK, doen we. Ik begon met “Kitty”. “Kitty-kitty-kitty…!” Niets. “Hello Kitty!” (kon toch?) Ook niets. “Lumpy… Lumpy…!” “Llumpylumpylumpy…!”. Niets.

Spraakverwarring

Nederlands dan maar, want Lumpy en ik spreken immers Nederlands tegen elkaar: “Poes-poes-poes” “POESSIEEEE…”. Oeps. Dat laatste werkt heeeel slecht in het Engels. Mijn collega – van Indiase afkomst – trok wit weg: “How did you just call that cat…? Hope the neighbors did not hear that…!”

En heel schijnheilig kwam mevrouw direct aanzetten, met zonder staart: “mauw!” (betekent zoveel als “haha, sukkel!”).