Afgelopen zondag hebben Michiel en ik een primeur beleefd: wij zijn Mount Nittany opgesjouwd. Dat was nog best een hele trip…

Marina uitlaten op de berg

Peter vroeg ons zaterdagmiddag, toen wij een borrel dronken bij Liberty Cafe, of wij zin hadden om zondagochtend mee te gaan om zijn hond Marina uit te laten op Mount Nittany. Mount Nittany is een lokale berg, en is de reden waarom de lokale bergleeuw de Nittany Lion heet en de universitaire studentensportteams de Nittany Lions heten. Vanwege die berg wonen wij in de Happy Valley (want zonder berg geen vallei). En die berg is, zeker voor ons Nederlanders, nog best behoorlijk.

Mount Nittany gezien vanuit State College

Steile bult met een hoop stenen

De  parkeerplek voor de ‘trailhead’ ligt op 1360 feet (414 meter boven zeeniveau), en de top van de berg ligt op 2040 feet (622 meter), en er is dus een stijging van een dikke 200 meter als je omhoog sjouwt. Was het maar zo dat de reis omhoog langs haarspeldbochten ging, of een mooi gemaakt paadje… nee, Peter koos een steil stuk ‘pad’ gemaakt van allerlei losse rotsen. Sjongejonge, dat heb ik geweten… Hoewel het ’s ochtends slechts 12 graden was, werd het in no-time boven de 20 graden die ochtend (later 27 graden die dag) en heb ik toch echt wel een keertje geheel buiten adem moeten rusten. Waarbij Marina de golden retriever dan heel blij op mij af kwam lopen, “kom dan, ik help je wel naar boven – LIK!”

Ik ben er bijna…

Marina, Peter en Michiel

Mooi uitzicht

Maar het is waar, het is echt een heel mooi uitzicht vanaf onze berg… Het is wel een mooie beklimming. Op en af waren we er zo’n anderhalf uur mee kwijt, dat is toch wel een aanzienlijke trip. Het is het absoluut waard. Moeten we nog maar eens vaker doen, kan ik meteen mijn klimspieren een stukje beter trainen!

Uitzicht vanaf de Mount Nittany

Nog een uitzicht vanaf Mount Nittany