Op onze terugreis vanaf Minnesota reden wij langs Holland, Michigan, en ook langs het dorpje Wyoming bij Grand Rapids, Michigan, dat zo’n half uur rijden verderop ligt. Daar hebben ze namelijk Van der Veen’s Dutch Store. Dat was een geweldige tussenstop!

Van der Veen’s Dutch Store! 

Onze Nederlandse dag was na het bezoek aan Holland nog niet over. Grappig detail: ruim twee jaar geleden ben ik Van der Veen al tegen gekomen, en heb daar ook over geblogd destijds, en dat is een van de meest gezochte en meest gelezen blogposts op mijn blog… Dat terzijde – wij kwamen natuurlijk als Nederlandse ‘toerist’ deze winkel bekijken en om nog wat dingetjes in te slaan (we hadden namelijk borrelnootjes vergeten mee te nemen, en je kunt nooit teveel drop hebben).

Van der Veen heeft ook een zeer uitgebreide webwinkel. Denk aan typisch Nederlandse dingen als pakjes Honig soep (pakjes bestaan amper in Amerika), flessen curry, koekjes, heel veel koekjes, Maggi, ketjap, ontbijtkoek, typisch Nederlands snoep als drop en Napoleon salmiakballen… Daar had ik al eens lekkerbekkend naar gekeken. Ze hebben er ook heel veel Nederlandse souvenirs (zoals klompen en Delfts blauw), en typisch Nederlandse gebruiksgoederen (zoals washandjes en DDDDD-theedoeken. Voor diegene die zich afvraagt waarom: washandjes bestaan niet in Amerika, en Nederlandse theedoeken zijn superieur, Amerikaanse theedoeken deugen gewoon niet).

Delfts blauw en Zwitsal. Typisch Nederlands! (Zeg ma, heb jij niet precies DIE vazen?)

Honigpakjes, Maggi, Conimex, paprikachips, kroepoek… je ziet meteen wat je in Amerika NIET makkelijk kunnen kopen

De dropafdeling! Het liefste nam ik de hele stelling mee naar huis…

Detail: ze hebben kilozakken (KILO zakken!) honingdrop en nog veel meer andere soorten drop van Venco. Dit komt o.a. omdat Nederlandse producenten Engelstalige ingredientenstickers op de verpakkingen moeten doen, omdat ze anders bij de grens problemen krijgen. Nou ja… dan maar meteen met kilo’s tegelijk, toch? Ze hebben er ook echte geimporteerde Nederlandse kaas dat je per stukje kunt laten afsnijden (wij hebben nog kaas zat, zelf geimporteerd), krentenbrood en krentenstollen. Ze krijgen hun chocoladeletters in oktober…

Achter de winkel staat hun warenhuis, en vanuit daar versturen ze elke dag pakketjes naar alle staten in Amerika vol met Nederlandse dingetjes. Zij zijn een van de twee importeurs van voedselproducten uit Nederland in Amerika (er zit er nog eentje in de staat Washington), en dat is gewoon omdat het importeren van voedsel echt nog een klasse lastiger is dan het importeren van ‘dingen’ zoals Michiel doet – hoewel dat ook al heel ingewikkeld is met alle regels omtrent verpakkingen. Natuurlijk zijn het geen C1000 prijzen (of Jumbo, ja ik weet het, de C1000 is niet meer) en komen de logistiek en importkosten boven de Nederlandse consumentenprijzen op, maar het is helemaal niet vreselijk veel te duur. Ze leveren ook als groothandel aan kleinere winkels of restaurants met een Nederlands tintje.

Kletsen in half Engels, half Nederlands

We zijn vrij lang bij Van der Veen geweest. Natuurlijk spreek je met de verkoopster die achter de balie staat: wat doen wij hier in Amerika, wat missen we in Amerika (o.a. drop, kaas, haring, brood, en washandjes hebben we inderdaad uit Nederland meegenomen), wat vinden we leuk aan Amerika (een hele lijst), en denken wij hier heel lang te blijven wonen… Zijzelf had Nederlandse ouders maar was zelf in Amerika geboren.

Toen kwamen er op een gegeven moment heel wat oudjes binnen. Twee oma’s uit de buurt die daar elke week een kopje (Pickwick) aardbeienthee (ik herkende de geur! Raar!) en een speculaasje nuttigden. Eentje kwam uit Grootegast (Groningen), vertelde ze me. En nog een bejaard stel waarvan de man mij heel wat vragen stelde in half Engels/half Nederlands. Hij kwam uit Amsterdam – en was helemaal onder de indruk toen ik zei dat ik lesgaf op Penn State (hoe lief – hij had zelf aan de University of Chicago gestudeerd, vertelde hij vol trots). Zij vrouw kwam uit Urk, maar had toch enige moeite om dat op de kaart aan te wijzen – op de kaart die er hing stond Flevoland uiteraard op, en zij was voordat Flevoland helemaal drooggelegd was geemigreerd… Historie… En maar blijven vragen en kletsen, die oudjes. Wij waren haast zelf een toeristische attractie geworden.

Van der Veen’s Dutch Store! Been there!

Het was hartstikke leuk, die gesprekjes met die opa’s en oma’s die zelf rond hun twintigste geemigreerd waren. Voor hun was het emigreren natuurlijk veel definitiever, en konden ze niet makkelijk een of twee keer per jaar ‘hup’ het vliegtuig in om een paar weken ‘vakantie’ te houden in Nederland, zoals wij doen. Contact met het thuisfront was in de jaren ’50 een stuk moeilijker – dat was toen nog middels dat dunne blauwe luchtpostpapier en duurde het weken voordat je antwoord kreeg, terwijl wij nu met Skype, What’s App, Facebook en dit blog veel meer en veel makkelijker contact kunnen houden. Met die uitdagingen van hun emigratie in je achterhoofd, en om dan zulke kranige Nederlandse oudjes te spreken – dat was gewoon hartstikke leuk. Big smile on my face. Het is dat we verder moesten naar Detroit – ik had er nog wel een halve dag kunnen blijven kletsen.

Natuurlijk hebben we een grote zak spullen gekocht (waaronder een zakje snertmix van Honig… hoewel snert ook wel zonder moet kunnen, denk ik). En een kilozak honingdrop en een kilozak zwartwit (‘mintnopjes’), ja echt… En we zijn ze niet vergeten: de borrelnootjes!

Onze ‘buit’!