Al heb ik 50 hele fijne studenten, die me positief verrassen en goede input hebben in de les, die zich houden aan deadlines, die begrijpen waarom ik bepaalde dingen in mijn cursus heb, en voor wie ik graag mijn bed voor uitstap, of nog graag nog een kwartiertje langer voor blijf na de les… als ik er een paar naarlingen tussen heb zitten, verpest dat mijn humeur meer dan die andere 50 dat kunnen compenseren. Dat moet ik niet zover laten komen, dat weet ik. Maar toch. Pfff… Laat ik een paar voorbeelden beschrijven.

Fijne student

Afgelopen dinsdag begon mijn werkdag zoals gewoonlijk om 8.00 uur met mijn eerste college. Nu heb ik in die sectie een hoop goeie studenten (in elke sectie eigenlijk wel) maar deze keer verraste student Maria mij. Ze had een goede Show and Tell (over de instant-bestelknop van Amazon Dash), ze had scherpe opmerkingen over de andere Show and Tells, en ze deed ontzettend goed mee met de casebespreking (over zwart wc-papier). En zo doet ze dat eigenlijk elk keer. Na het college dacht ik, goh, laat ik haar eens een blije email schrijven, zo van ‘goed gedaan vandaag!’ – en zo was ik gestart aan die blije email.

De ‘ik neem het niet zo serieus’-student

Om 11.15 uur was er nog een college, en achereenvolgend om 1.00 uur nog college. Nu was er de vrijdag ervoor iets gebeurd: een bepaald studententeam had hun MarkStrat beslissingen niet gedaan – en ook waren ze de donderdag ervoor collectief niet komen opdagen in de les. Dat mag op zich, maar is niet handig. Ik had ze vrijdags nog een mailtje gedaan: “joh, schieten jullie even op, vergeten jullie MarkStrat niet?” Maar natuurlijk gebeurde er niets en kreeg ik in het weekend pas respons. Nu ben ik geen boeman en heb ik ze uitstel gegeven, maar ik heb ze wel gevraagd om rond 12.45 uur die dinsdag alvast naar de collegezaal te komen, zodat ik ze kon meegeven 1) dat zich even goed moesten realiseren dat ik ze gematst had vanwege het uitstel en 2) dat zij de boel behoorlijk hadden ontregeld, niet alleen voor mij maar ook voor de andere teams. Opvoeding…

En laat nu een van die studenten, we noemen hem even Henk, tijdens de casebespreking opeens gaan grinniken. Nu ben ik bij tijd en wijle in de klas best grappig hoor, maar dit was niet het moment. “Joh, Henk, wat is er zo leuk?” “Eh… nou een vriend stuurde me iets grappigs en daar moet ik even op reageren…” Serieus? Achter je laptop in de les gewoon via Facebook of wat dan ook gewoon terugmailen? En dat gewoon zeggen? Echt waar?!

Mijn geduld was het hele weekend al op vanwege die gasten vanwege het MarkStrat gebeuren, en dit krijg ik terug? Ik ben inwendig half-ontploft en heb de casebespreking onderbroken. Ik heb aangekondigd dat dit Echt Niet Kan, dat diegene de les verstoort, ook voor de rest is dat irritant, en dat hij toch oud en wijs genoeg is om zich respectvol te gedragen. Ik heb gezegd dat ik keihard mijn best doe voor mijn studenten… en dat precies die student, nota bene nadat ik zijn MarkStrat cijfers heb gered door ze uitstel te gunnen voor de simulatie, de boel nu voor zichzelf verprutst…

Dat kwam binnen bij ze. Normaal ben ik erg vrolijk in het college en kun je veel bij me maken, maar er is een grens en die was overschreden.

Toen ik nog steeds een beetje boos later weer op mijn kantoor kwam, las ik de niet-afgemaakte email naar Maria. Zo kan het ook. En gelukkig zijn die types in de meerderheid. Een keertje diep ademhalen.. pff.. en ik heb de blije email afgemaakt.