Achter de wolken schijnt de zon. In het Engels: ‘every cloud has a silver lining’. En zo is het… zo moeten we maar denken: positief blijven. Want na mijn terugreis uit Parijs had ik het helemaal gehad. Doodmoe. Want ik had vertraging op vertraging op vertraging.

Vertraging in Amsterdam

Natuurlijk had ik vertraging op mijn vlucht uit Parijs. Niet vanwege het gedoe in Parijs zozeer, maar vanwege de enorme harde wind in Parijs en in Amsterdam. Daardoor vertrok het vliegtuig een half uur te laat, en vloog het bij aankomst ook nog een keertje een extra rondje. Waardoor ik (voor een vlucht van een uur) ruim een uur te laat aankwam. Uiteraard duurde het ook nog een half uur voordat mijn bagage er was, en was het na half 11 ’s avonds voordat ik naar de shuttle kon lopen. Die vanzelfsprekend om half 11 weg zou rijden.

De ‘silver lining’? De chauffeur van de shuttle deed het rustig aan en stond er nog. He, fijn zo. Lag ik toch nog enigszins op tijd in het hotelbed. Uurtje of half een.

Extra vroeg naar Schiphol

De volgende ochtend moest ik vroeg weer weg, om zeven uur, want ik moest ‘handmatig’ in checken bij de balie, vanwege mijn visum. Gek eigenlijk, ik ben het zo gewend om zelf online in te checken, dat ik het inmiddels een soort van vervelend vind als ik naar de balie moet. Het vliegtuig naar Detroit had ook bij het opstijgen weer een half uur vertraging. Weer stond er een extreem harde wind – het leek verdorie wel een boot, zo schommelde het vliegtuig, terwijl ie aan de gate stond. Ik moest me gewoon vasthouden! Zo had ik dat nog nooit gevoeld!

De ‘silver lining’? Ik ben inmiddels ‘silverwing’ (de zilveren status van het Flying Blue Frequent Flyer programma). Wat betekent dat? Voorrang bij de security check op Schiphol. Voorrang bij het instappen. Oh wat heerlijk, in alle rust je koffer opbergen, en op je dooie gemak jezelf in je (economy!) stoel te installeren. Het zijn kleine dingen. Maar wel prettig.

Vertraging in Detroit

Maar uiteraard had ik weer vertraging in Detroit. Het vliegtuig kon z’n achterstand niet meer inlopen. En vervolgens kreeg ik er ook nog een rij voor de security bij van 1 uur en 3 kwartier… Waarom? Te weinig personeel bij de security, veranderde regels, en – met name – veel strengere checks als gevolg van de heibel in Parijs. Daardoor miste ik mijn aansluitende vlucht naar State College. En zat ik vast in Detroit.

De ‘silver lining’? Op dat moment nog niet… Ik kon mijn bagage namelijk ook niet vinden. Ik was al drie keer rond de bagageband gelopen, die allang al stil stond. Mijn koffers zouden toch niet nog eens vertraagd zijn (heb ik ook al eens gehad…)? Ik ging op zoek naar een bagage-werknemer. En toen pas zag ik pas de ‘priority’-bagageband. Jawel. Door mijn zilveren status kreeg mijn bagage een speciale behandeling. En daarom lagen ze apart. Wist ik alleen niet (maar is wel fijn)!

Omvliegen naar Philadelphia

De medewerker van de vliegmaatschappij kon mij niet meer op een andere vlucht naar State College krijgen die zaterdagavond. En ook zondags niet. Dan naar Harrisburg? Ook niet mogelijk. Pittsburgh? Vol. Dan Philadelphia? Dan haal ik wel een huurauto en rijd ik wel terug (dat had ik al eens eerder gedaan, hoewel ik toen zei dat ik dat nooit meer zou doen vanwege de  combinatie jetlag-vlucht-nachtelijk autorijden). Maar goed, ik kon nog naar Philadelphia komen. Eerst nog een uurtje of 4 wachten op het vliegveld, en dan naar Philadelphia.

De ‘silver lining’? Ik kreeg, vanwege die zilveren frequent flyer status, een upgrade naar de First Class. De vlucht was anderhalf uur (deden ze dat maar eens op zo’n lange vlucht…) maar toch. Koffie drinken uit porselein, jus d’orange uit een glas, en zelf je snacks mogen kiezen uit een doos met van alles, een dekentje en een kussentje die je in de economy klasse echt niet krijgt, en joh, ontzettend veel ruimte (in die regionale vliegtuigen zit je echt als haringen in een ton in de economy). O ja, je mag uiteraard als eerste instappen (relaxed). En met z’n twaalven heb je een stewardess voor jezelf. Omdat ik vervolgens nog een autorit van 3 uur te gaan had, heb ik de gelegenheid genomen om mezelf vol te tanken met koffie (dat kan in de eerste klas). En dat werkte prima!

Met de huurauto naar State College

Al die keren dat ik in Amerika een huurauto heb gereserveerd, kreeg ik als antwoord ‘die (economy) klasse hebben we niet meer, wel een klasse hoger (met hoger verbruik), alsjeblieft’. Ik betaal liever niet te veel voor een huurauto (vindt de universiteit ook fijner), dus economy class is voor mij genoeg. Nu was ik in de rij bij Detroit een student tegengekomen die uit Delhi (India) via Amsterdam en Detroit ook naar State College moest en dus in hetzelfde schuitje zat als ik. Die heb ik meegenomen, onder het mom: ‘ik betaal en ik rijd, maar dan houd je mij wakker’. En samen hadden wij 4 grote koffers, 2 kleine koffers, en 2 schoudertassen bij ons. Wat krijg ik vervolgens bij de autoverhuur? Een Mini Cooper… Hoezo hebben ze ineens economy auto’s? Geen gratis upgrade hier?

De ‘silver lining’? Een Mini is een Europese auto, efficient in de ruimte. De stoelen kunnen perfect plat, en daarmee is die auto net een ‘doosje’ van binnen. Prima om koffer-tetris mee te spelen, realiseerde ik me toen ik de Mini kritisch bekeek. Alles paste prima, waarschijnlijk beter dan in zo’n duffe Amerikaanse sedan. En het ding accellereerde fantastisch rap. En daarmee kwamen de student en ik (we hebben onderweg gezellig gekletsts!) prima in State College, met alle koffers!