Ik rijd hier rond met mijn Nederlandse rijbewijs, maar ik moet straks ook officieel een rijbewijs uit Pennsylvania hebben, want anders kan ik geen autoverzekering afsluiten (en anders kan ik geen auto kopen). Afgelopen dinsdag kwam ik er achter dat het regelen van mijn rijbewijs nog zo simpel niet is. Louise, een postdoc uit Schotland en hier voor 2 jaar in State College, vertelde me dat zij haar theorie-examen had gehaald. En dat zij dus binnenkort haar praktijkexamen moest doen. En dat je daarvoor iemand met een rijbewijs moet meenemen (hoewel wij allebei een buitenlands rijbewijs hebben). Ook zou er wachttijd tussen theorie en praktijk zitten, en het is daarnaast ook maar de vraag of we uberhaupt een auto kunnen kopen (ivm financiering). Lang verhaal kort: rijbewijs regelen is lastiger dan ik dacht.

Stap 1: formulier invullen

Dus mijn eerste stap voor het rijbewijs was het aanvraagformulier invullen. Downloaden van de website, makkelijk zat. En wat blijkt vervolgens: ‘medische keuring’. Huh? Hoezo? Ja echt, ik moest eerst een medische keuring laten uitvoeren door mijn huisarts. En daar begon de volgende uitdaging.

Stap 2: huisarts vinden 

Ik moest eerst een huisarts vinden, want die had ik nog niet geregeld hier. Ja, ik weet het, onverstandig, maar er is nooit wat mis met mij en ik heb eigenlijk genoeg aan mijn chiropractor. Eelco gevraagd: moet dat echt? Ja dat moet echt… Maar goed, wat moet, dat moet, dus ik heb een huisarts gevonden. Natuurlijk is dat niet vanzelfsprekend: een arts moet 1) nieuwe patienten accepteren en 2) door de verzekering worden vergoed. Uiteindelijk had ik na een uurtje bellen en surfen beet. En ik kreeg het nog voor elkaar ook dat ik meteen afgelopen woensdag zelf een afspraak kon maken voor de medische keuring. Weliswaar met een verpleegkundige-assistent-dokter, vond ik prima, zolang ik maar mijn formulier getekend krijg.

Stap 3: medische keuring

Dat was bizar grappig. Eerst werd gewicht en lengte opgemeten, ook nog bloeddruk (110/65, schijnt OK te zijn) en ook hartslag, door een assistente. Ook een hele riedel vragen: gebruik je drugs, alcohol, is er historie van psychische problemen, draag je je gordel als je autorijdt… Daarna kwam de verpleegkundige en die was nog best even bezig met mij te onderzoeken. Met de stethoscoop naar mijn binnenwerk luisteren, in mijn oren, ogen en mond kijken (“zeg ‘ns AAA”), mijn reflexen testen… Heb ik alle tien vingers en tien tenen nog? Kan ik mijn neus aanraken met mijn vingers? Joh… ik kreeg het er van op mijn lachspieren. En weer medische historie: zitten er hartproblemen, diabetes, en andere ziekten in de familie? Kanker? Grondig hoor. En het grappige is: zo’n overall test doen ze elk jaar (!). Geen wonder dat de gezondheidszorg in Amerika zo ontzettend duur is.

Ondertussen heb ik een afspraak gemaakt met de arts voor een echte afspraak om mij nog meer te onderzoeken en hele hele medische historie (die ik van mijn huisarts in Leusden heb gekregen) te bespreken. En ik heb ook meteen een apotheek (op de campus). En ik moest ook meteen maar een afspraak maken met de gynaecoloog – voor een vrouwelijke check-up elke twee jaar.

Kortom, je wilt een rijbewijs, en je wordt medisch getest (en weet als bij-effect dat je met je ogen dicht je neus kan aanraken). Ik zie dat als winst.