Voor degenen die het niet weten: ik woon hier niet alleen in huis. Ik heb een kat. Tijdelijk. Hoort bij het huis. En omdat katten het best gedijen in hun eigen omgeving, hadden de eigenaren van het huis gevraagd of ik voor een kleine verlaging van de huur van het huis op de kat wilde passen. Nou ja, dat is prima, het leek me eigenlijk best gezellig. Maar het werkt niet. Echt niet.

Lumpy hadden we niet afgesproken! 

Lumpy is echter geen gewone kat. De eigenaren hadden me niet verteld van te voren dat Lumpy urineweg-infecties heeft gehad, waardoor ze urine lekt (zo ongeveer overal waar ze zit). De remedie: dekens neerleggen op de bank (bah) en spraying met anti-kat-stank-spul (dubbel bah). Toen ik daar achter kwam, een dag voor mijn aankomst hier, was ik “not amused” (want ik vind kattenzeik echt enorm stinken). Maar goed, we zien het wel, niet zeuren.

Uiteindelijk blijkt het beest best wel een drama (voor een deel van het verhaal, zie deze blogpost). Het is een oud beestje, en het beestje stinkt (want is lek), krabt mijn broeken kapot (want heeft nog haar nagels), miauwt me om vier uur wakker (want mist haar baasjes), sloopt de meubels (want heeft nog haar nagels), en, tot overmaat van ramp, het beest pist en kotst in de keuken (en dat schijnt eens per maand te gebeuren). Hoera. Wat een feest.

Het lullige hiervan is dat we dit niet hadden afgesproken en ze hadden me hier ook niet voor gewaarschuwd. Ik kan me zo voorstellen dat je als baasje zijnde zo gewend raakt aan je urine-lekkende kat dat je dat niet meer ruikt. Maar die laatste zaken… nou moe, hoe kun je dat nu ‘vergeten’?. Ik vond het allemaal niet zo’n hele fijne verrassing.

Vorige week heb ik contact opgenomen met de eigenaren van het huis om te vragen wat er loos was (na de eerste keer pissen in de keuken). Toen was nog de reactie, “ja sorry, dat gebeurt, het is smerig, niets aan te doen.” Na het kotsen in de keuken (ik dacht echt dat dat beest erg ziek was, maar volgens een collega is het een uiting van stress – wat ik meteen geloof), was de reactie weer, “ja sorry, dat gebeurt, het is smerig, niets aan te doen….” Ja, hoor eens…

Alarm

Dat is niet echt geruststellend. Zeker niet toen ik hoorde dat dit gemiddeld eens in de maand (!) gebeurt. Heel erg vies-bah. En ik zit er eerlijk gezegd niet op te wachten om elke paar dagen de hele verdieping te dweilen omdat mevrouw de Mispoes het allemaal niet meer aankan, psychisch. Ik heb eerlijk maar wel heel duidelijk aangegeven dat ik niet op de verantwoordelijkheid zit te wachten voor een dusdanig ongeleid projectiel. Wat nou als ze echt ziek wordt?

Mijn twijfels zijn goed doorgekomen. Tijdelijke remedies, zoals het kattenluik op eenrichtingsverkeer zetten, helpen een beetje, maar verplaatsen het probleem in plaats van dat het opgelost wordt. De suggestie van de eigenaren om Lumpy dan maar in de laundry room op te sluiten vind ik zelf wat cru. Hun oplossing om mij meer huurverlaging te geven werkt ook niet, want voor 50 dollar extra doe ik het niet (no way. Ik heb er minstens 200 dollar aan beschadigde broeken in zitten, en die stank kan me echt gestolen worden…).

Overplaatsing

Er is naar een andere oplossing gezocht, en gevonden. Het beest is beter af in het buitengebied, waar ze buiten kan lopen (en alles kan laten lopen). Vrienden van de eigenaren van het huis hebben haar vanochtend opgehaald. Om Lumpy in de resimand te krijgen was nog een heel gebeuren: ze wilde absoluut niet meewerken, en ik ben dus weer een paar kattenkrabbels rijker. Mevrouw de Mispoes laat zich niet zomaar alles vertellen.

Begrijp me niet verkeerd, hoor, ik vind katten superleuk, ik had graag zo’n poes op schoot gehad ’s avonds, maar niet zo’n stinkend en lekkend geval als wat hier in huis zat. Hoewel ik het dus best spijtig vind, ben ik opgelucht dat Lumpy weg is. Zij is niet goed voor mij, en ik ben niet goed voor haar (blijkt).

Garfield: Lumpy is gewoon rebels